Twee weken verder

De eerste week in YWCA Children’s rehabilitation Center in Moshi was een introductie-week, waarin we kennis hebben gemaakt met de mensen en met het reilen en zeilen in het centrum:
o Het rehabilitation-team bestaat uit 4 ergotherapeuten (Herma Grossmann is een Duitse, die meer een adviserende rol heeft, en Brenda, Anthony en Sister Mary zijn jonge Tanzaniaanse ergotherapeuten), een part-time fysiotherapeut, die ik nog niet heb gezien en een parttime timmerman die aangepaste materialen maakt. Er zijn nog 3 teams van community health workers in 3 afgelegen gebieden in Noord-Tanzania, die kinderen met een handicap of zelf kunnen behandelen of door kunnen verwijzen naar ons centrum.
o Om de week is er een therapeutic week, waar gehandicapte kinderen met hun verzorger (vaak moeder, oma, zus of tante) komen voor assessment en therapie, en waar de focus ligt op het instrueren van de verzorger hoe ze verder moeten gaan met de therapie thuis. Daarnaast worden er ook onderwerpen met hen besproken zoals: handicap, rechten van de vrouw (veel vrouwen worden hier verlaten door hun man en zelfs verstoten, als ze een gehandicapt kind hebben gebaard), voeding, aids, etc. Na 3 maanden komen ze weer voor een week. Terre des Hommes sponsort deze therapeutic weeks.
o Er wordt onderwijs gegeven in het centrum: twee Montessori-kleuterklasjes, waarvan één voor gehandicapte kinderen én er is een unit voor verstandelijk gehandicapte kinderen, die lagere schoolleeftijd hebben. Zoals gebruikelijk in Tanzania (voorheen een Engelse kolonie, daarna langere tijd Duits) dragen ze allemaal een uniform: geel bloesje aan met blauwe korte broek of rok en sommigen ook nog een blauwe trui (in deze hitte!). De meeste kinderen gaan tussen 11 en 12 weer naar huis maar er zijn enkele kinderen die doordeweeks blijven slapen, omdat ze van ver komen. De meest voorkomende aandoening is cerebrale parese (vaak spastisch). Het komt hier veel voor vanwege een infectie die bilurubine heet (ik vermoed rode hond, maar moet dat nog even google-en).
o Verder is er een Moshi Urban Youth Cultural Group. Dit zijn de randjongeren van Moshi, die onder leiding van een ergotherapeut voorstellingen maken met toneel, zang en dans om een bepaald onderwerp onder de aandacht te brengen in de gemeenschap.
o In het centrum is ook KASI, de Kilimanjaro Association for Spinally Injured (dwarslaesie) gevestigd, daar werken 5 personen met een dwarslaesie. Er is ook een vocational training center voor albino’s, komt hier veel voor (of vallen ze hier meer op dan bij ons?).

Er zijn nog drie studenten van de occupational therapy (ergotherapie) opleiding in Moshi. Hamida en Irene zijn twee Tanzaniaanse dames en Chimpoyo is een Malawiaan. We zijn gelijk begonnen met onze stage, dus dat kwam goed uit. Zij blijven 6 weken en ik 12. We hebben veel plezier met elkaar.

M’n dag ziet er ongeveer als volgt uit:
Ik sta om 6.30 uur op en eet m’n ontbijt buiten op de veranda met uitzicht op lawaaimakende Van der Valk-toekans in de hoogste boom. Dan pak ik de dalla-dalla (volgepakt mini-busje) de berg af. Als ik in de stad uitstap, draai ik me nog even om, om de besneeuwde top van de Kilimanjaro in de ochtendzon te bewonderen. Een prachtig begin van de dag!
In het centrum beginnen we om 8 uur de ochtend in de gemeenschapsruimte met een verse psalm en een verhaal uit de bijbel, waarna iedereen elkaar de hand schudt en heengaat in vrede. Wij OT’s zitten een uur ofzo bijelkaar om ons programma door te spreken en wat we hebben voorbereid. Daarna begint de therapie. We hebben allemaal een aantal kinderen onder onze hoede gekregen. We moeten een assessment afnemen en behandelplan opstellen en uitvoeren.
We gebruiken de lunch (een warme maaltijd, een groot bord vol) in het restaurant van het centrum. ’s Middags zijn wij studenten verantwoordelijk voor een groepsprogramma voor de kinderen: drum met zang & dans, indoorgames, schilderen, of handvaardigheid. We werken tot vier uur, maar het loopt meestal uit. Ik ga dan vaak eerst even naar een internet-café om te zien wat voor leuke emails jullie me allemaal hebben gestuurd... Dan pak ik de dalla dalla weer naar boven. Waar ik uitstap, doe ik m’n boodschappen en maak even een praatje met de plaatselijke bevolking. Ze vinden het geweldig dat ik Kiswahili spreek en proberen me nu Kichaga te leren, want Kilimanjaro is het gebied van de Chaga’s, een ondernemende stam, van nature agrariers, maar nu vooral business people, net als de Kikuyu’s in Kenia. ’s Avonds is het om 7 uur donker. Ik eet dan iets simpels, salade of yoghurt met muesli en maak ik een voorbereiding op de laptop voor de volgende dag.

De afgelopen twee weken was er steeds geen water in de leiding, en moest ik me behelpen met emmers water. Op zich geen probleem, je wordt je wel bewust van hoeveel water de wc doortrekken kost en hoe je zo efficient mogelijk met het water omspringt. Gisteren is het water weer gekomen en deed zelfs de douche het, wat een feest! Helaas was dat van korte duur.

Op een avond was de stroom ineens van slag; heel veel fluctuatie, en het waaide heel hard alsof er geesten bezig waren me weg te jagen! Ik zat op m’n laptop te werken en Valeria (de landlady) zei dat ik alles uit moest doen: ijskast, lichten, computer. Maar ik bleef door werken op de laptop, omdat ik dacht dat de adapter de stroom naar de laptop reguleert. Met als resultaat dat ik zelf mijn adapter naar de filistijnen heb geholpen. Bij Valeria was de tv, de radio en het electrische fornuis opgeblazen. Wat een sof! En denk maar niet dat de Tanesco, het energiebedrijf een potje heeft voor calamiteiten. Nee, gewoon een geval van helaas pindakaas!

Het vorige weekend kwam Perfect op vrijdag met de auto uit Mwanza, ongeveer 900 km. Het was heerlijk om weer samen te zijn, hoewel het maar van korte duur was, want maandagochtend om 4 uur vertrok hij weer. We zijn zaterdag naar Arusha geweest en hebben bekenden opgezocht, geld getapt (dat kan helaas niet in Moshi!) en flink ingeslagen in de Shoprite supermarkt en op de markt, omdat we nu lekker eigen vervoer hadden.

Perfect heeft me ook nog een stuk grond laten zien in Maji ya Chai, 22 km voor Arusha, wat hij gekocht heeft en waar we mogelijk een huisje kunnen bouwen als we Mwanza zat zijn. Het is vrij klein, maar met mooi uitzicht op de Mount Meru. Zijn collega’s van de Africa Traditional Dance Group zijn er al hun huizen aan het bouwen. Dat gaat hier in etappes, zodra men weer wat geld heeft, ga je weer verder met bouwen. Daarom zie je hier zoveel halve huizen, sommige helemaal begroeid met onkruid.

We zijn ook op zoek gegaan naar Asha en Ismael die voorheen in Arusha bij ons in de compound woonden en werkten met de kinderen Zena, Daudi en Janetti. De laatste berichten waren dat ze niet meer in het huis werkten waar we woonden en dat ze zelfs uit elkaar waren. Maar toen we naar het huis van zijn vader reden, vonden we Ismael druk bezig op zijn akker en na voorzichtig vragen bleek dat Mama Daudi (Asha) thuis was met de kids. Het was een leuk weerzien!

Afgelopen donderdag werd er in het centrum een culturele avond georganiseerd voor een internationale groep dermatologen. De youth cultural group hadden een programma in elkaar gedraaid met traditional dance en een toneelstuk over albino\'s en hoe die gestigmatiseerd worden. Er is nu zelfs een tendens dat albino\'s doodgemaakt worden om lichaamsdelen te gebruiken voor witchdokters...

Het weekend was ik helemaal kapot, ging vrijdag al om 7 uur naar bed. Heerlijk geluierd en het boek \'Wat is de wat\' van Dave Eggers gelezen over een Soedaneze jongen die de oorlog ontvluchtte in zijn land en samen met duizenden andere jongens te voet naar vluchtelingenkampen trokken in Ethiopie en Kenia. Toen ik de website bekeek van deze jongen www.valentinoachakdeng.org en ik zijn foto zag, herkende ik van de tijd dat ik in het vluchtelingenkamp in Kakuma in Kenia in het sportprogramma werkte. Dat was echt bizar! Ik heb hem gelijk gemaild. Het boek heeft diepe indruk op me gemaakt en het leest net zo vlot weg als De vliegeraar. Een aanrader dus!

Vandaag ben ik met Sister Mary op outreach geweest naar een schooltje voor verstandelijk gehandicapten. We hebben twee nieuwe kinderen geassessed en de nieuwe juf geinstrueerd over het Montessori leermateriaal dat ze in haar kast had liggen (gemaakt tijdens de workshops die we met Terre des Hommes georganiseerd hadden voor de teachers!) em waarvan ze niet wist wat ze ermee moest.

Nou, hier laat ik het weer even bij!

Frederique, ik heb Father Maningi nog niet gesproken, maar zal het je zeker laten weten als dat gebeurt en hem de groeten doen!

Boudien, wat een goed idee om m\'n foto capaciteit te vergroten, ik heb nl. digitale camera mee dus al veel leuke kiekjes geschoten ter illustratie van deze artikelen.

Veel liefs, Anne

Veel liefs, Anne