Perfect!

De tweede avond bij Clara in Moshi, kwam Perfect uit Mwanza (700 km!). Hij had een passagier mee (om de kosten te drukken) en die moest in Moshi zijn. Anders was Perfect maar tot Arusha gekomen en had ik hem de volgende dag pas ontmoet. Maar er was gelukkig nog plaats in de herberg en onder mijn muskietennetje!

's Nachts brak er een stortbui los, die tot in de ochtend doorging. Ik had gelijk dromen dat we met de auto helemaal niet meer bij de weg konden komen, want de stoffige paadjes veranderen in glibberige weggetjes, waar je steeds tegen moet sturen om niet links of rechts in de berm te glijden (waar je dan niet meer uitkomt!). Maar we (Mr. Perfect natuurlijk) konden ons toch een weg naar beneden glibberen.

We hadden 's middags afgesproken met een dame van Cordaid, waar het Afya project 3000 Euro van had ontvangen.
Het Afya project is gestart door Perfect. Hij gaf sportlessen aan blinden in Arusha en zij vroegen hem hen te helpen aan een eigen centrum. In dit centrum kunnen ze vocational training geven en krijgen, zodat ze inkomen kunnen genereren en niet meer afhankelijk zijn van bedelen in de stad. Het centrum is inmiddels gebouwd en er is water aangesloten. Er worden nog twee kamers aangebouwd, zodat er twee leraren kunnen wonen en zo ook voor security zorgen. Er is een managementscommittee gevormd, die de activiteiten plannen en aan wie het centrum wordt overgedragen, zodra de twee kamers klaar zijn.
De dame van Cordaid was toevallig in Arusha en we wilden haar het centrum laten zien.

Professionele ontwikkelingsorganisaties zien graag dat een programma gedragen wordt door de bevolking zelf, en dat er gebruik wordt gemaakt van de capaciteiten van de mensen zelf, zoals bij dit project ook het geval is. Haar enige commentaar was dat ze het jammer vond dat dit gebouw 'zomaar gegeven' wordt aan de groep blinden. De commitment zou groter zijn als deze groep eerst had laten zien dat ze al een aantal jaren met activiteiten bezig waren in een gehuurd gebouw, of thuis. Ik begrijp wel wat ze bedoelt; het verantwoordelijkheidgevoel voor een zaak wordt groter als je er zelf voor hebt moeten knokken. Perfect kon het niet goed verkroppen, alsof deze groep niet iedere dag ploetert om onderwijs te krijgen, de touwtjes aan elkaar te knopen en geaccepteerd te worden in een maatschappij, waar het voor iedereen een survival of the fittest is...