Arusha!
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
11 December 2009 | Tanzania, Arusha
We zijn ingechekt in de Zanzibar room van de Kisaka Villa in de wijk Njiro in Arusha. Klinkt goed he? In werkelijkheid is het een scheefhangend spookhotel met absurd grote kamers waar alles net niet goed is gelukt. Maar we zitten hoog en droog, het kamermeisje had uit zichzelf m'n schoenen gepoetst en vanmorgen kregen we pannekoeken bij het ontbijt, dus hee, wat zal ik nou klagen...
Gisteren hebben we met Samwel Onesmo (ook een regionale coordinator in het Terre des Hommes project)afgesproken en kiti moto (spare-ribs) gegeten in Barcelona Garden, een van de mooiste stekjes in Arusha, maar wederom verloederd. Een lekkere koud Serengeti-biertje erbij en een grote bal ugali (gestolde maispapflats of stiff porridge, zoals ze hier zelf zeggen). Erg leuk om weer de laatste nieuwtjes en roddels te horen over wat er gaande is in de scholen, Patandi College en gehandicaptenorganisaties. Mr. Onesmo zou graag verder willen studeren, en laat geen gelegenheid voorbij gaan om me te vragen of ik hem daarbij kan helpen (zoeken van sponsors). En ik gun het hem van harte.
Later in de middag hadden we afgesproken met een Nederlandse directeur van het Happy Watoto Home (weeshuis met Montessori kleuterschool) in Kikatiti. Ik ken hem nog als coordinator van een community development organisatie, een gelijkgestemde mzungu, met Tanzaniaanse vrouw. Dit weeshuis wordt gesteund door de Stichting Vrienden van Tanzania, waar mijn nicht Marga van Winsen ook bij betrokken is. Zij is al eens een maand hier geweest.
Ze hebben grootse plannen om in Maji ya Chai nog een weeshuis te bouwen met een primary school, waar ook kinderen uit de omgeving naartoe kunnen. Het verschil met de overheidsscholen is, dat ze les in Engels geven, wat de kinderen beter voorbereidt op de middelbare school, wat ook in Engels is. Moet je je voorstellen: heb je de lagere school af en dan ga je naar de middelbare school waar je in het Russisch wiskunde, geschiedenis en aardrijkskunde moet volgen? Zo moet dat ongeveer voelen voor de Tanzaniaanse kinderen. De directeur zoekt dus engelssprekende leerkrachten voor de school, en Perfect had een sollicitatiebrief mee van zijn moeder.
Vanmorgen hadden we afgesproken met Sister Mary, die ook ergotherapeut is in YWCA Moshi. Ze kwam 's ochtendsvroeg uit Mto wa Mbu, waar ze een week in de bush zat om het outreachprogramma daar te draaien voor 12 gehandicapte kinderen en hun moeders. Anyway, er zijn drie kinderen uit het YWCA programma in Moshi die in heel armoedige omstandigheden wonen en waarvoor ik drie Djoserreizigers genegen heb gevonden om hun families maandelijks met een kleine bijdrage te ondersteunen. Dorcas en Prisca zijn tweelingzusjes, die allebei spastisch zijn en alleen maar kunnen liggen. De familie heeft 7 kinderen en onlangs is het rieten dak van hun modderhuis ingestort. Ik heb in een ander reisverhaal over mijn stage in YWCA Moshi wel eens over ze geschreven. Francesca is een heel lief meisje met spina bifida en een waterhoofd en woont bij haar opa en oma. We zouden deze meisjes met Sr. Mary nu gaan opzoeken en dat was in Momella, halverwege tussen Arusha en Moshi.
Maar op weg naar hun huis bleek dat we het Arusha National Park door moesten en dat deze mzungu de volle parkfee moest betalen (50US$). Dus na enig beraad hebben we de tocht maar afgeblazen. Ik heb twee mooie kerstkaarten gekocht voor de twee families met een duit geld erin, en Sr. zorgt dat ze deze binnenkort krijgen.
Ik ben verder gereisd met Sr. Mary met de bus naar Moshi om David's ouders en Dorien op te zoeken, terwijl Perfect met de auto terugging naar Arusha om deze klaar te maken voor de reis morgen richting Mwanza.
In de Tanzaniaanse bus zit je met 5 personen op 4 stoelen en de rest van de passagiers staat daartussen. Iedereen heeft vanalles op schoot en er werd zelfs een geit achterin de klep gedouwd. Het gemekker klonk nog klagelijker dan het gewoonlijk al doet. In de steden werken mensen uit alle delen van het land en in de aanloop naar kerstmis, gaat iedereen richting huis. De prijzen van de busreizen gaan exorbitant omhoog. En zeg nou zelf, wat is kerst zonder een geit aan het spit?
Gisteren hebben we met Samwel Onesmo (ook een regionale coordinator in het Terre des Hommes project)afgesproken en kiti moto (spare-ribs) gegeten in Barcelona Garden, een van de mooiste stekjes in Arusha, maar wederom verloederd. Een lekkere koud Serengeti-biertje erbij en een grote bal ugali (gestolde maispapflats of stiff porridge, zoals ze hier zelf zeggen). Erg leuk om weer de laatste nieuwtjes en roddels te horen over wat er gaande is in de scholen, Patandi College en gehandicaptenorganisaties. Mr. Onesmo zou graag verder willen studeren, en laat geen gelegenheid voorbij gaan om me te vragen of ik hem daarbij kan helpen (zoeken van sponsors). En ik gun het hem van harte.
Later in de middag hadden we afgesproken met een Nederlandse directeur van het Happy Watoto Home (weeshuis met Montessori kleuterschool) in Kikatiti. Ik ken hem nog als coordinator van een community development organisatie, een gelijkgestemde mzungu, met Tanzaniaanse vrouw. Dit weeshuis wordt gesteund door de Stichting Vrienden van Tanzania, waar mijn nicht Marga van Winsen ook bij betrokken is. Zij is al eens een maand hier geweest.
Ze hebben grootse plannen om in Maji ya Chai nog een weeshuis te bouwen met een primary school, waar ook kinderen uit de omgeving naartoe kunnen. Het verschil met de overheidsscholen is, dat ze les in Engels geven, wat de kinderen beter voorbereidt op de middelbare school, wat ook in Engels is. Moet je je voorstellen: heb je de lagere school af en dan ga je naar de middelbare school waar je in het Russisch wiskunde, geschiedenis en aardrijkskunde moet volgen? Zo moet dat ongeveer voelen voor de Tanzaniaanse kinderen. De directeur zoekt dus engelssprekende leerkrachten voor de school, en Perfect had een sollicitatiebrief mee van zijn moeder.
Vanmorgen hadden we afgesproken met Sister Mary, die ook ergotherapeut is in YWCA Moshi. Ze kwam 's ochtendsvroeg uit Mto wa Mbu, waar ze een week in de bush zat om het outreachprogramma daar te draaien voor 12 gehandicapte kinderen en hun moeders. Anyway, er zijn drie kinderen uit het YWCA programma in Moshi die in heel armoedige omstandigheden wonen en waarvoor ik drie Djoserreizigers genegen heb gevonden om hun families maandelijks met een kleine bijdrage te ondersteunen. Dorcas en Prisca zijn tweelingzusjes, die allebei spastisch zijn en alleen maar kunnen liggen. De familie heeft 7 kinderen en onlangs is het rieten dak van hun modderhuis ingestort. Ik heb in een ander reisverhaal over mijn stage in YWCA Moshi wel eens over ze geschreven. Francesca is een heel lief meisje met spina bifida en een waterhoofd en woont bij haar opa en oma. We zouden deze meisjes met Sr. Mary nu gaan opzoeken en dat was in Momella, halverwege tussen Arusha en Moshi.
Maar op weg naar hun huis bleek dat we het Arusha National Park door moesten en dat deze mzungu de volle parkfee moest betalen (50US$). Dus na enig beraad hebben we de tocht maar afgeblazen. Ik heb twee mooie kerstkaarten gekocht voor de twee families met een duit geld erin, en Sr. zorgt dat ze deze binnenkort krijgen.
Ik ben verder gereisd met Sr. Mary met de bus naar Moshi om David's ouders en Dorien op te zoeken, terwijl Perfect met de auto terugging naar Arusha om deze klaar te maken voor de reis morgen richting Mwanza.
In de Tanzaniaanse bus zit je met 5 personen op 4 stoelen en de rest van de passagiers staat daartussen. Iedereen heeft vanalles op schoot en er werd zelfs een geit achterin de klep gedouwd. Het gemekker klonk nog klagelijker dan het gewoonlijk al doet. In de steden werken mensen uit alle delen van het land en in de aanloop naar kerstmis, gaat iedereen richting huis. De prijzen van de busreizen gaan exorbitant omhoog. En zeg nou zelf, wat is kerst zonder een geit aan het spit?
-
11 December 2009 - 12:31
Aletta:
Lieve Anne,
Het is weer genieten van je verhalen. Ik ruik en hoor Afrika!
Liefs
Aletta -
11 December 2009 - 16:32
Willemijn:
Hallo Anne samen met Hanneke verslag gelezen
Hier alles goed .Ik ga zo macaronie eten .
Tot gauw
We houden het samen bij
Willemijn en Hanneke -
11 December 2009 - 17:27
Hoi Anne:
geweldig mooi zoals jij beeldend kunt schrijven.
Antoine -
13 December 2009 - 11:17
Tijda Deisz:
Wat kan je toch heerlijk vertellen. Het lijkt dan net of ik er ook weer even helemaal ben. Maar spare ribs. Is dat in swahili echt kiti moto (hete/warme stoelen)?
Misschien vanwege de poten? In ieder geval grappig. Vergeet ik nu dus niet meer.
Lieve groet en succes met alles. Tijda -
13 December 2009 - 19:08
Ha Die Anne:
Geniet van je verslagen.
Moet weer heerlijk zijn om terug te zijn daar. En spannend natuurlijk wat het weer zal brengen.
Liefs,
Ageeth -
21 December 2009 - 13:22
Janny Van Der Zee:
Wat een verslagen, ik moet er echt voor gaan zitten. Prachtig.
Wat me o.a.aangrijpt, is het geitje aan het spit. Heerlijk vlees, dat weten we maar al te goed van ons verblijf bij de Masai. Heerlijk maar ook ozo zielig als zo'n beestje eerst een hele avond gezellig bij je in de hut heeft gestaan.
Ik heb je jammergenoeg niet meer gesproken voor je vertrek. Ik zal je moeder eens opzoeken.
Anne, hele fijne feestdagen en alle goeds voor 2010. Lieve groeten, ook voor Perfect, van Minze en Janny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
