Kip het meest veelzijdige stukje vlees, VIS!!

Na ons uitstapje naar Sengerema, konden we niet meer terecht in ons Royal Residence hotel, dus nu zitten we in het REMM hotel dat gerund wordt door een Mchaga. Het ziet er goed uit, ruime slaapkamers met tv, met balkon en ruime betegelde badkamer en met plafondventilator (17 Euro per nacht) of airco (20 Euro per nacht). Wellicht een goeie locatie voor de groep die in oktober 2010 naar Tanzania komt met Maria, en waarvoor we een programma hebben gemaakt van de westkust (Mwanza) naar de oostkust (Pangani).

Ook het restaurant uitgeprobeerd, drie grote ovale glazen tafels met vier stoelen elk en met een vaasje nepbloemen erop. De ober vertelde ons trots dat dit een a la carte restaurant was en duwde ons de kaart in de handen. Hierop stonden lekkere gerechten, alleen was het wel even puzzelen wat er bedoeld werd: “Arrow 25 minutes for prepalation” (de Sukuma draaien l en de r vaak om). Ik bestelde vis met ‘ remon-butel sosi’ en dat bracht even wat verwarring, want de meeste klanten bestellen de gebruikelijke kip, vis of rundvlees met patat, rijst of ugali en verder geen poespas. Na heel lang wachten kreeg ik gefrituurde visfiletstukjes met een rode saus, die ze normaal ook met vis opdienen. Toen ik dan maar om een stukje citroen vroeg, bleek dat nou net op te zijn. Leuk geprobeerd jongens! Perfect had een hele vis met patat besteld en dat was een reuze joekel. Hij eet de vis met huid en haar op en ook (en dan wacht ie even tot ik kijk) de ogen.

Nee, ik denk dat we met de groep maar een lekkere Indier gaan opzoeken. Die zitten er veel in Tanzania, want de Indiers hebben hier de middenstand in handen. Hun voorvaders zijn oorspronkelijk hier gebracht door de Engelsen om als dwangarbeiders de rails aan te leggen van Dar es Salaam en Mombasa naar het binnenland.

Heerlijk gedoucht en geslapen en om 5 uur ‘s ochtends even gewekt door een dichtbijgelegen moskee: AAAAAAAALAAAAAAAH AKBAR!!!!!

Vanmorgen hebben we na een lekker ontbijt (ik ging maar niet in op de Spanish omeret) fietsen gehuurd. Niet bij een fietsverhuurbedrijf, maar eigenlijk geleend van jongens die de fiets als taxi gebruiken. We fietsten door de bush over zandpaadjes en werden nagelachen door voorbijgangers die Dala-dala! naar ons riepen of naar mij 'mzunguuuuu! How are you?!' of 'Goodmorn teacha!'. Op de fiets zie, hoor en ruik je meer dan vanuit de auto en je hebt veel meer contact met de mensen. Je komt langs kleine huisjes met hun akkers, waar mensen even hun bezigheden stoppen om je uit te nodigen of om in ieder geval een paar begroetingen uit te wisselen. Er is zoveel te vertellen over wat je onderweg ziet, ik probeerde me voor te stellen wat een verse mzungu allemaal zou willen weten en vroeg Perfect hier en daar om uitleg. In eerste instantie lijkt alles een ongeregeld zootje op zo'n erf of akker, of waar ook in Afrika. Maar hoe meer je weet, hoe meer je het plan erachter ziet dat er wel degelijk is!

Ons doel was om een traditionele genezeres, of witch-doctor ofwel mganga, op te zoeken. Perfect is er al eens eerder met twee Amerikaanse toeristen geweest. De vrouw wees ons naar een hutje, haar praktijk, waar we plaats namen op matjes op de grond. Perfect had me al het een en ander over haar verteld, dat ze op haar 16e was begonnen en dat haar moeder ook traditional healer was. Ze vertelde ons dat de voorouders via haar lippen spreken.

In Mwanza stikt het van de witchdoctors. Sommigen vragen heel veel geld, het is big business. De meesten hebben het beste met de mensen voor en gebruiken planten, bomen en wortels om medicijnen te maken, of spreuken die ruzies kunnen beslechten of vruchtbaarheid kunnen bevorderen. Maar sommige witch-doctors misbruiken hun krachten soms ook om tegen betaling andere mensen wat aan te doen. En misschien heb je gehoord over het fenomeen dat albino’s in Afrika worden gevangen en verminkt of vermoord, omdat hun ledematen bijzondere krachten zouden hebben. Maar traditional healer is wel een geregistreerd beroep. En er is ook wel een samenwerking met de echte ziekenhuizen.

Toen we in haar hutje zaten, vertelde de mganga dat ze eerst nog een pasgeboren kind moest wassen. Ik mocht even mee. De moeder en het kind sliepen bij haar op de compound en het was gisteren geboren, de afgebonden navelstreng zat er nog aan! Na het wassen in een teiltje met water en zeep, werd het kind ingesmeerd met boter en kreeg toen nog wat talkpoeder over zich heen in de plooitjes gestrooid. Ik mocht het kind een Nederlandse naam geven, maar ik denk niet dat dat serieus bedoeld was, want in de Sukuma traditie moet opa het kind een naam geven. En als het wel de bedoeling was, dan heet het nu Frits, of Flits, whatever…