De opties...

Voorafgaand aan deze reis heb ik sollicitatiebrieven gestuurd aan verschillende organisaties om bij hen te werken als ergotherapeut (occupational therapist, ofwel OT). Deze organisaties wil ik tijdens deze vakantie bezoeken om de mogelijkheden te bespreken.
Er is natuurlijk werk zat voor een OT, maar dan als vrijwilliger. Ik zoek een baan met een salaris en dat is veel lastiger.

In Moshi sprak ik met YWCA Children Rehabilitation Center, en daar kan ik aan de slag voor een lokaal salaris (250 Euro).

Twee dagen geleden heb ik Sumve Hospital bezocht, slechts 55 km van Mwanza, maar over een slechte weg, dus ongeveer anderhalf uur hobbelen. In dit ziekenhuis werken Dirk en Tineke, een Nederlands stel uit Sassenheim, al 3 jaar als vrijwilligers. Ik had een gesprek met twee nonnen. Ze willen wel graag een rehabilitation programma, maar hebben er geen ruimte voor en geen salaris. Ze stelden voor dat ik de Regionale Medical Officer benader met de vraag of de Ministry of Health een rehabilitatieprogramma kan starten voor de hele regio Mwanza, met outreach activiteiten naar de district hospitals (zoals Sumve). Op zich is dit wel een goed idee, alleen moet ik zelf niet degene zijn die zoiets aanzwengelt maar degenen die dit nodig hebben.
Perfect is coordinator van een kleine organisatie die community development services leveren. Hij opperde om samen met Sumve en andere geinteresseerde ziekenhuizen en organisaties zo'n aanvraag in te dienen.

Gisteren hebben we CHAWATA opgezocht, een landelijke organisatie voor en door mensen met een disability. De Mwanza tak heeft een programma opgezet, Disability Relief Services. Ze vertelden dat ze een rehabilitation programma willen starten in Mwanza town voor kinderen en hun verzorgers, door middel van outreach activiteiten naar de verschillende wijken in de stad. Ze zijn bezig met een sponsoraanvraag en zijn nog op zoek naar iemand die dit uit kan voeren samen met de rehabilitation workers in elke wijk. Ik heb goede berichten gehoord over deze organisatie en het klikte ook goed met de directrice, dus ik ga ze een sollicitatiebrief sturen.

Daarna zijn we met de veerboot overgestoken naar Sengerema waar we ook dat stuk land hebben, waar Perfect mais verbouwt en bananenbomen wil gaan planten. Er staan al drie giga mangobomen, helemaal vol met mango's!
Anyway in Sengerema is ook een district hospital waar een Nederlandse non de scepter zwaait. Ik heb haar eens in NL opgezocht toen ze voor vakantie over was.
Zij hebben geen gebrek aan een outreach programma, want ze hebben al een samenwerking met Disability Relief Services. Zuster Marie Jose verwees me door naar een andere organisatie in Sengerema die zich richten op de economische ontwikkeling van mensen met een disability. Die meneer heb ik samen met Perfect gesproken en dat was weer een vruchtbaar gesprek, een goeie partner, omdat hij ook zelf rolstoelen maakt en cornerchairs en andere devices.

In Sengerema hebben we ook de schoonfamilie bezocht. Baba mdogo (letterlijk: kleine vader, want hij is de jongere broer van zijn Perfect's vader), een gepensioneerde onderwijzer en zijn vrouw en tien (!) kinderen. Als een Tanzaniaanse ambtenaar met pensioen gaat, krijgt hij in een keer heel veel pensioen overgemaakt, duizenden Euro's, en daarna ieder half jaar 6x de helft van zijn salaris. De meeste bouwen daar gelijk een huis van, zo ook deze oom en starten kleine businessjes op.

Oom en tante hebben ook een kroeg van twee bij twee meter. Perfect en de oom zaten buiten de kroeg over mannenzaken te praten, je weet wel, en ik zat met de tante binnen te kletsen met andere gasten, die altijd reuze nieuwsgierig zijn naar waar ik vandaan kom, en hoeveel kinderen ik heb (ik mocht er wel twee grootbrengen van m'n buurman) en of NL meedoet aan de wereldcup.

Toen ik naar de wc wou, bracht tante me achter de kroeg naar een stapel stenen waar aan drie kanten een golfplaten schutting stond en de vierde zijde bond ze dicht met haar kangadoek. Vrouwen hier hurken blijkbaar niet zo diep, want de schutting hing een halve meter boven de grond. Dus m'n sjieke Fred de la Bretoniere-slippers vertoonden aardig wat spetters toen ik weer achter mijn Kilimanjaro baridi ging zitten...

Enfin, toen de kroeg helemaal volliep, werd ik door het donker naar het erf van oom en tante gebracht, waar tante inmiddels achter het vuur zat in de kookhut met haar oudste dochter. Deze dochter is geestelijk gehandicapte en heeft ook een kind (waarschijnlijk misbruikt). Er waren wat stucadoors gekomen die een van de nieuwe kamers kwamen pleisteren, af en toe vlogen de klodders specie langs. En terwijl de bok, aan de boom gebonden met 2 meter touw, een uur in de wind lag te stinken, zat ik met de andere kinderen te praten over school: moeten jullie ook eerst het schoolplein aanvegen? En de klas aandweilen? En op een akker werken tijdens schooltijd? Hoe worden de kinderen bij jullie gestraft, ook met de lineaal op de vingers?

Om half 11 's avonds kwam de pot op tafel: de mannen samen binnen en wij met de kinderen buiten rond een dienblad vol met rijst en daarop een kommetje met stukken gekookte kip en een bak ugali. Het jongste kind (3), dat om 9 uur al onder zeil lag en naar binnen was gebracht, werd er ook weer bijgesleept en op de grond gezet met een kommetje rijst tussen z'n benen en wat jus erover. De schilderijen van Breughel en Jan Steen waren niets vergeleken bij dit tafereel!