De jacht op een baan is geopend...

De busreis van Dar naar Moshi is 600km lang, daar doe je ongeveer 9 uur over, inclusief een pitstop van 20 minuten. Het landschap verandert geleidelijk van tropisch (benauwd, veel palmbomen en mangobomen, sisalvelden en gesluierde vrouwen) naar minder benauwd. De lunchstop wordt gemaakt in een vreetschuur, waar tientallen bussen stoppen die tussen Dar es Salaam en Arusha pendelen. Onderweg nog twee zakken verse mango's ingekocht (20 voor 3 Euro) als binnenkomer bij Clara. Dit zijn echt supermango's, zoals je ze alleen hier kunt krijgen. Groot, sappig en heerlijk. Ik ga je koffer ermee volgooien Boudine, als ik weer terugkom!

In Moshi ziet het er prachtig uit! De Mount Kilimanjaro met z'n witte toppen tegen een strak blauwe lucht, lila bloeiende Jacaranda's, roodbloeiende Christmastrees (zoals ze die hier noemen) en geelbloeiende bomen, waarvan ik de naam altijd vergeet (Frangipani?).

Ik logeer bij Clara, een alleenstaande teacher, met wie ik samenwerkte in het Terre des Hommes project. Ze werkt op een school voor verstandelijk gehandicapte kinderen in town. Ze is ook de Tanzaniaanse 'agent' voor kinderen die gesponsord worden door het Anne Kuijs Fonds (AKF). Ze heeft aan de voet van de Kilimanjaro een huisje gebouwd, maar nooit afgemaakt. D.w.z. er staan alleen muren en het heeft een golfplatendak en ramen. Geen stromend water en geen electriciteit. De keuken is buiten en ze kookt op hout of houtskool. Ze heeft een neef in huis genomen, Emanuel, die haar met vanalles helpt. Haar twee dochters zitten op kostschool. Het huis is echt in de bush, 10 minuten lopen van de 'high-way'. Heerlijk om al die geluiden weer te horen van vogels, kinderen, kakelende kippen, en, vanmorgen om 5 uur, een in de verte gelegen moskee.

Clara houdt 46 kippen om een beetje bij te beunen met de verkoop van eieren. Omdat de kippen buiten gestolen worden, houdt ze ze 's nachts binnen. We gaan dus letterlijk met de kippen op stok! En staan op met het eerste gekraai van de haan, die niet onder wil doen voor de hanen van de omliggende buren.

Toen ik aankwam, kreeg ik een mooi kamertje toegewezen met een tweepersoonsbed met muskietennet. Je wordt na aankomst van een reis, eerst geacht een bad te nemen, d.w.z. uit een teiltje water over je heen te plonzen, en daarna stond de dis op tafel. Die bestond uit bonen-met-mais-mix met fijngesneden bladgroente. En verse mango's toe.

Ik heb de volgende ochtend eerst het Kilimanjaro Christian Medical Center (KCMC) bezocht, waar de opleiding ergotherapie zit (occupational therapy in het Engels, ofwel OT). Daar geeft Anthony les. Eerder heeft Nanny (Nederlandse ergotherapeut en vriendin) daar ook lesgegeven. En toen ik in 2008 bij YWCA Children Rehabilitation Center stage liep, werkte Anthony nog samen met zijn vrouw Brenda bij YWCA. Hij is ook President van de Tanzaniaanse Ergotherapie Association, dus hij kon mij verschillende mogelijkheden vertellen om als ergotherapeut aan het werk te gaan in Tanzania.

Ergotherapie is nog een vrij nieuw beroep in Tanzania. Er studeren slechts zes studenten per jaar af, dus er is plenty werk. De meeste OT's worden gesponsord door een organisatie om de opleiding te doen en gaan dan aan het werk bij die organisatie. Sommige OT's worden betaald door buitenlandse sponsors, anderen door de Ministry of Health (350 Euro per maand). Volgens Anthony zijn alle regionale ziekenhuizen die up-country liggen geinteresseerd in een OT. Maar helaas dus niet in Mwanza.

Brenda en Anthony zijn een eigen organisatie gestart in Moshi, waar ze zich richten op kinderen met leerproblemen. Zij schrijven een voorstel voor funding van een Canadese organisatie en vroegen of ik ook bij hun wilde komen werken. Ik ben zeer gevleid, maar wil liever niet in Moshi werken, waar al zoveel is voor gehandicapten.

Zelf zou ik het liefste in Mwanza in een CBR (Community Based Rehabilitation) programma als ergotherapeut werken. Of eenzelfde programma als in YWCA Moshi opstarten onder YWCA Mwanza. Met deze organisatie heb ik later ook een afspraak.

Verder heb ik Dorien opgezocht, een Nederlandse ergotherapeut, die ook pas is afgestudeerd en die ik aan YWCA had gelinkt voor een vrijwilligersbaan. Ze wilde haar gelijk al de bush insturen, maar dat leek Dorien geen goed idee. Waarschijnlijk kan ze bij KCMC in de kliniek gaan werken, daar zit ze beter op haar plek. Ze woont in bij de ouders van David (Nanny's Tanzaniaanse husband, die nu met haar in NL woont), die ik ook nog wil opzoeken.

Bij YWCA binnengelopen, was het een leuk weerzien met de Tanzaniaanse collega's met wie ik heb gewerkt. Ik had een afspraak met Herma Grossmann, een Duitse OT, die het programma onder YWCA heeft opgezet. Dit programma wordt deels gesponsord door Terre des Hommes NL. Herma zou graag zien dat haar programma (het Community Oriented Rehabilitation Program) onder elke YWCA branch in Tanzania wordt gestart. Dat is inmiddels in 5 andere branches het geval en Terre des Hommes sponsort deze ook. Maar YWCA Mwanza staat als organisatie zelf, nog niet goed op poten, dus daar wil TdH (nog) niet mee in zee.

Anyway, als het me niet lukt om een baan te vinden in Mwanza, kan ik in ieder geval een aantal maanden bij YWCA Moshi werken (met lokaal salaris), om wat ervaring met het programma op te doen en om dichter bij het vuur te zitten...