Which is which?

En daar ben ik weer! Waar? In Tanzania. Lekker om hier weer te zijn, maar wel heel broeierig in Dar...

Door Joan en Gabriel afgehaald van het vliegveld. Joan, is een Tanzaniaanse vriendin die ik sinds 2002 ken via Willem Vriend, want die heeft samen met haar in Zuid-Afrika gewerkt in het SCORE sportproject. Joan is nogsteeds sportlerares op een Aga Khan school (Indiaase school voor wat rijkere kinderen), maar ook President van de Tanzaniaanse Boksbond, dat je 't maar ff weet!
Ze is een moderne jonge vrouw, alleenstaande moeder met 3 kinderen, nadat haar man haar 4 jaar geleden in elkaar heeft geslagen. De scheiding is er nogsteeds niet door.

We zijn op stap geweest met haar nieuwe vriend Gabriel en haar zus Clara (een hele knappe meid, brains and looks). Clara werkt op het Ministery of Labour, waar ze eigenlijk een soort ARBO-inspecteur is. Maar de rapporten die zij en haar collega's schrijven, worden niet behandeld door hun baas, want die zit zoveel mogelijk in seminars en maakt snoepreisjes. Daar ontvangen deze ministry officials dan sitting allowance, of 'per diems', dus dat zijn extra inkomsten. Dus doen Clara en haar collega's maar andere klusjes op kantoor... en ontvangen ze maandelijks hun salaris. Bovendien is hun eigen kantoor zelf ook niet echt ARBO-proof, dus wat kunnen ze andere bedrijven nou opleggen.

Een paar weken geleden hebben Joan en Clara hun vader verloren aan een hartaanval, en ze wilden naar zijn huis om zij spullen uit te ruimen en het huis schoon te maken. Heel Afrikaans hoe zoiets gaat: Ik wilde eigenlijk wel mijn eigen gang gaan in Dar, maar zij wilden graag dat ik meekwam. Dus eerst met z'n allen mijn dingen afgehandeld in town, en toen naar hun ouderlijk huis. Maar op weg naar huis gingen we bij een vriendin aan die voor Save the Children werkt, een Engelse ontwikkelingsorganisatie. Gabriel en ik werden achter de tv gezet, terwijl zij iets moesten bespreken. Joan wil nl. solliciteren als programma coordinator bij Save the Children. Ondertussen kreeg ik de huwelijksfotoboeken in mijn schoot geworpen. Yeah, huwelijksfoto's!
Uiteindelijk mochten we natuurlijk niet weg zonder wat bij haar te eten. Pilau met kippenkluiven en een romige mix van gestampte pinda's met gestampte kleine witte bittere aubergine.

In het ouderlijk huis was hun broer aanwezig en had ook een middagmaal staan: ugali met buffelvleesstoofpot. Daar moesten we voor ons goed fatsoen ook wat van eten. Smaakte ook goed!
Daar werd ik weer voor de tv geplant met twee neven, Gabriel was 'm intussen gepeerd, die had eieren voor z'n geld gekozen... Ik heb de neven toen op flesjes bier en frisdrank uitgestuurd. De meiden waren vrij snel klaar met hun verplichtingen, de rest moesten de broers maar doen. Toen werd het toch nog gezellig.

Wat ik me in zulke situaties altijd afvraag: Waarom willen ze dat ik mee ga? Denken ze dat ze mij een plezier hiermee doen of is het andersom?
Dit zijn dingen waar ik lastig mijn vinger op kan leggen, en misschien moet ik dat ook maar niet willen.

's Avonds hebben we de kinderen mee uiteten genomen bij zo'n fastfoodtent waar zo'n gezellig springkasteel buiten stond.
Morgenochtend (maandag) moet iedereen weer naar school en vertrek ik met de bus naar Moshi.