Op de helft...
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
19 Oktober 2008 | Tanzania, Dar es Salaam
Lieve allemaal!
Weer eens een bericht uit Dar es Salaam.Hier alles goed, afgezien van een giga koortslip.
We wonen met z’n drieen in een piepklein huisje met 3 slaapkamers. Annemieke, mijn collega, en Johan, een Zweedse architectuur-student. Het is hier ontzettend benauwd en heet en het wordt alleen nog maar erger naar de kerst toe.Annemieke zoekt in het weekend meestal verkoeling en ontspanning op het strand, waar ze dan kampeert.
Ik blijf meestal thuis en spreek soms af met vrienden van weleer. Zoals gisteren ben ik bij Madina en haar familie geweest, die voorheen in Moshi op een unit voor verstandelijk gehandicapten werkt. Een hele vrolijkerd!
Perfect is ook al twee keer over geweest voor een weekend en komt volgende week weer. Hij gaat dan ook bij het vocational training center langs en heeft een meeting met de blinden en de board over de invulling van het programma. Zijn broer woont ook in Dar.
Verder is er een Europees filmfestival van 3 weken aan de gang, waar ik ook geregeld naar toe ga met Michel (ons kleine Haagse broertje). Het is helemaal gratis en er komt veel bezoek op af. Wel een andere atmosfeer dan bij ons in de bios. Tanzanianen lachen vaak om hele andere dingen (om gevoelige dingen ook, bv. iemand die zelfmoord pleegt, of incest, heel bizar) en zitten ook ongegeneerd te bellen. Maar wel een heerlijke airconditioned zaal, dorito's, popcorn en snickers.
Maar we werken ook nog. Iedere ochtend gaan we met de dalla-dalla (mini-busje, openbaar vervoer) naar CCBRT, hier vlakbij. De eerste paar weken zijn we veel ‘het veld’ ingeweest om de support units te bezoeken. Er zijn 11 units verspreid over Dar es Salaam, waar moeders met hun gehandicapte kind eens per week naartoe komen voor fysiotherapie en counselling onder leiding van een community rehabilitation worker (CRW). Er komen veel kinderen met cerebrale parese (meestal vanwege zuurstoftekort tijdens de bevalling, geelzucht of malaria), kinderen met spina bifida (vaak in combinatie met een indrukwekkend waterhoofd! Soms lijkt het alsof je een aflevering van Startrack binnenloopt...).
We zijn niet erg onder de indruk van de therapie die hier gegeven wordt. De kinderen zijn tussen de 1 en 5 jaar en er worden veel ‘droge’ oefeningen met de kinderen gedaan, waar ze niet blij van worden. In YWCA in Moshi waar ik eerder stage liep, werd er veel meer gedaan met spel en functionele oefeningen. Hier in Dar geldt het credo: no pain, no gain! Met als gevolg veel krijsende kinderen die in standing frames staan vastgebonden zonder iets om handen te hebben. Of kinderen met spastische ledematen waaraan getrokken en gepompt wordt.
Wij als ergotherapeuten willen natuurlijk zien dat kinderen zelf actief betrokken zijn in zinvolle oefeningen, door hen iets aan te reiken waardoor ze zelf hun spastische armpje gaan strekken en waar ze plezier in hebben. En om de kinderen zodanig te positioneren dat ze iets met hun handen kunnen doen.
We hebben ook huisbezoeken gemaakt en troffen daar vaak aan dat kinderen maar liggen te liggen en daar worden ze ook niet veel wijzer van. Echt schrijnend hoor, kinderen met gigawaterhoofden maar wel een goed verstand die niet naar school kunnen omdat ze hun hoofd niet rechtop kunnen houden, omdat ze alleen maar liggen. Er zijn in de units een aantal speciale stoeltjes waar ze in kunnen zitten, maar thuis hebben ze die vaak niet, want dat kunnen de ouders zich niet veroorloven. Maar met kussentjes, kartonnen dozen, opgerolde handdoeken, bakstenen en de hoek van de bank of muur kan een kind ook gesteund zitten. We zijn al aan de slag geweest met papier machee om dozen te verstevigen of in een bepaalde vorm te krijgen. Onze Tanzaniaanse collega ergotherapeut Juma heeft dat op de opleiding geleerd. Niet met behangerslijm, maar met een plakkerig papje van tarwebloem, dat iedereen hier in huis heeft. Maar het is erg arbeidsintensief. Juma is trouwens wel heel creatief en gedreven, dus we willen hem vooral ondersteunen in zijn ideeen.
Een ander vlak van de ergotherapie zijn de zgn. ADL (activities of daily life) dus eten, drinken, wassen, aan/uitkleden. Ouders denken dat hun kind dat niet kan leren, met als gevolg dat ze alles voor het kind blijven doen. Tijdens onze needs-assessment gaven moeders aan dat ze aan huis gekluisterd zijn vanwege hun kind en daardoor geen inkomsten genererende activiteiten kunnen doen en ze hebben natuurlijk nog wel meer te doen thuis. De kunst is nu aan ons om de ouders in te laten zien dat ze, door hun kinderen te trainen en de ontwikkeling te stimuleren, zelf meer tijd krijgen voor andere dingen. En dat de kinderen dan zelfs naar school kunnen, dus nog meer vrije tijd voor de moeders. Als ze de kinderen dan ook nog leren piepers jassen of afwassen kunnen ze bijdragen aan het gezin, zoals ook de andere kinderen dat doen.
Eigenlijk moeten de CRW’s de ouders dit laten inzien. Maar vaak zijn die er zelf niet van overtuigd. Ze hebben de kennis wel (ook om spel te integreren in de therapie), maar ze DOEN het niet! Juma heeft de CRW’s ook getraind in ADL, maar ze passen het niet toe. Er is een groot gat tussen kennis en........................................................ toepassen van de kennis. En dat heeft vaak te maken met een houding, omdat ze zelf het probleem niet zien. Huilende kinderen in de units is voor hen en de moeders geen probleem, want: no pain, no gain, therapy is struggle. Dus nu willen we een workshop geven aan deze CRW’s waarin we ook kinderen met moeders uitnodigen. En dan heel praktisch te werk gaan: uitgaan van het probleem van de moeders: tijdgebrek en geen geld voor speciale stoeltjes. En dan door middel van vragen en doorvragen, de CRW’s en de moeders zelf met de antwoorden laten komen en het gelijk uit laten voeren. Eigenlijk was in eerste instantie onze opdracht om een manual te maken, maar we zijn bang dat deze manual bij de andere manuals in de kast komt te liggen. Dus misschien alleen een heel praktische manual in Kiswahili met foto’s en tekeningen, om ze aan deze workshop en wat ze daar gedaan hebben te herinneren. En dan gaan we na de workshop nog eens bij alle units langs om te helpen bij de implementatie... Wat denk je, zou dat werken?
En wat hier trouwens ook zo tegenwerkt zijn de naweeen van de communistische ideologieen van de eerste president van TZ: mensen hebben nooit geleerd om zelf na te denken of om te streven naar verbetering. Een enkele verlichte ziel, zoals Juma, maar die kan de kar niet alleen trekken.
En dan nog de fatalistische houding van ‘wij kunnen het niet zelf, we zijn arm en lokale oplossingen voldoen niet’. En de meeste CRW’s spreken en verstaan geen Engels, dus duiken ook niet in de handboeken die er allemaal al liggen op kantoor.
Zo, nou dat lucht lekker op zeg!
Nou, ik zit in een internet cafe in de stad achter een computer met een heel brak toetsenbord en heb honger gekregen dus ik ga eens een restaurant opzoeken. Dar es Salaam is een hele rare stad. Eigenlijk is er geen centrum, zoals in Nairobi of Arusha. Het was heel moeilijk om een internetcafe te vinden uberhaupt. Ik vin Dar nix an.
Tot horens! Liefs, Anne
-
19 Oktober 2008 - 13:12
Marijke :
Hoi Anne,
Ik vind het bijzonder wat je meemaakt. Je beschrijft echt schrijnende situaties. Dat je niet ontmoedigd raakt en dat je er tegen kunt, vind ik heel bijzonder. Ik hoop dat je door gaat en daarnaast toch ook nog plezier met elkaar hebt. Veel succes met alles, fijn dat Perfect weer naar je toe komt en misschien toch een keertje met Annemieke naar het strand.
Liefs, Marijke -
19 Oktober 2008 - 13:45
Marianne Rombout:
Hoi Anne,
Leuk om weer een berichtje van je te lezen.
Niet makkelijk voor jullie om tegen een muur van gewoontes aan te lopen en dan maar zien hoe het tij te keren. Vooral als jezelf weet dat het prettiger kan. Hou vol! Stap voor stap blijven doorgaan en blij zijn met de kleine vooruitgangen en een gelukkig snoetje van een kind!!
Een bemoedigingskus van mij!
-
19 Oktober 2008 - 16:18
Antoine:
Tuurlijk kan dat werken een handboek. Zoals jezelf al aangeeft moet het wel toegankelijk zijn. Ik heb me eens laten vertellen dat amerikaanse soldaten geïnstrueerd worden d.m.v. stripboeken. Vrijwel geen tekst dus; het gaat om de plaatjes. Dus misschien dat concept overnemen en foto's gebruiken i.p.v. tekeningen.
Practig overigens zoals je schrijft.
Antoine -
19 Oktober 2008 - 20:53
Aletta:
Lieve Anne, ook ouders in Nederland vinden het moeilijk om ADL uit handen te geven en 'verdrinken' ook wel eens in de zorg voor hun gehandicapte kind. Ik betrap mezelf er ook nog wel eens op (óf ik word er op gewezen door Willemijn...;-) dus...
Maar wat zielig voor die kinderen dat hun therapie met pijn gepaard moet gaan, oh oh, wat verdrietig. Is vingerverf iets? Of ander speelgoed -ballen, 'fruit'van hout dat je moet snijden, weet ik veel, iets- ; zal ik je iets meegeven als je terugkomt in Nederland? Oh,oh als ik dat vergelijk met hoe Thom ergo heeft gehad...
Sterkte met de tweede helft! En als ik iets kan doen, laten weten!!
Liefs Aletta -
20 Oktober 2008 - 02:41
Denijs:
Hi Anne,
Goed om weer s wat van je te lezen
Hier aan de andere kant van de wereld is het ook hard werken.
Met de familie 6 weken door indonesie.;-)
Groetjes, en aan Perfect
-
20 Oktober 2008 - 07:39
Margot:
Lieve anne,wat goed om weer een bericht te lezen. Jullie noeten wel van de basis af beginnen met de ouders te begeleiden en voor dekinderen ook echt iets te kunnen betekenen! Zoals je vertelt over de aanpassingen met papier machee, om kinderen iets mobieler te krijgen. De fotoos zijn mooi,zou ik zo op vacantie willen. De werkelijkheid: hitte en weinig faciliteiten, lijkt me zwaarder.Veel succes en hartelijke groet, margot -
20 Oktober 2008 - 16:28
Ageeth:
Hee Anne, leuk van je te lezen. Wel rot dat je je ergens instort terwijl je niet weet of men er iets mee gaat doen, terwijl er nog zo'n wereld te winnen is. Bij mij begint het weer zo te kriebelen - ik ben aan het rondkijken naar een betaalde baan waarbij ik weer wat te bieden heb voor Afrika en misschien ook af en toe er weer eens heen kan. Mocht je wat weten, horen, dan hoor ik het graag!
Dikke zoen, Ageeth -
22 Oktober 2008 - 08:05
Fréderique:
Hey Anne,
Wat heb je toch een leuke schrijfstijl! Wat je verteld raakt, het geeft een goed beeld waar je mee bezig bent. Wat een bijdrage !
Succes meisie
Waar ben je 30 november?
Dan vier ik m'n 50e verjaardag.
En een groet van je nichie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
