Bugando
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
14 Februari 2011 | Tanzania, Mwanza
Daar ben ik alweer, na zoveel leuke reacties heb ik de smaak helemaal te pakken!
Iedere werkdag gaat de wekker om 6 uur af en, als ik een kwartiertje later opsta, is het nog donker. De zonsopkomst is prachtig, de heuvels (daar waar die hyena’s wonen) kleuren lila en dat combineert mooi met de oranje-roze lucht. Ik heb een stoere Suzuki Escudo (destijds overgekocht van het Terre des Hommes project) mét notenhouten stuur, waarmee ik naar het Bugando Medical Center kachel. Onderweg heb ik binnen een mum de auto vol met lifters, mensen die naar hun werk gaan en schoolkinderen in uniform. Daardoor ligt de auto ook wat stabieler op de hobbelweg die naar de hoofdweg leidt. Richting stad sta ik een minuut of tien in de file, en kom zo tussen half 8 en 8 uur aan op het werk.
De fysiotherapie afdeling is in de catacomben van het ziekenhuis, dus altijd lekker cool! Ik heb een klein peeshokje ingericht voor de ergotherapie, met wat zelfgemaakt speelgoed,een wasteil met bonen om in te graaien voor kinderen met dichtgeknepen knuistjes, 2 speciale stoeltjes, 3 grote fysioballen, een hangmat en zandzakken voor de positionering van spastische of juist slappe kinderen. De andere 3 collega’s bedrijven de fysiotherapie in de 7 andere cubicles, afgescheiden van elkaar met gebloemde gordijnen. Verder staan er nog wat fitness apparaten in de zaal, 2 loopbruggen en een trap.
De meeste van mijn patientjes zijn kinderen jonger dan 5 jaar. Voor hen is de gezondheidszorg gratis, dus dat is mooi geregeld. Maar de moeders moeten wel met het kind op de rug gebonden van heinde en ver naar het ziekenhuis komen, dat heel strategisch boven op Bugando Hill ligt. Ongeveer 90% van de kinderen heeft cerebrale parese, een verlamming in een gedeelte van de hersenen, wat de coördinatie van bewegingen en de spierspanning in het lichaam verstoort. Met als resultaat kinderen die heel spastisch zijn, of juist slappe poppen, of een afwisseling hiervan. Dit kan veroorzaakt zijn door zuurstof tekort tijdens de bevalling, wat hier nogal eens voorkomt door gebrek aan efficiënte zorg, maar ook door geelzucht, malaria, of hersenvliesontsteking, dat meestal gepaard gaat met hoge koorts, of epilepsie. Bovendien zoeken de meesten bij problemen eerst hun heil bij de traditionele genezer in het dorp en gaan pas als het echt niet meer gaat, naar het ziekenhuis. De meeste moeders van mijn clientèle komen 2 of 3 keer per week. We zitten dan gemiddeld met 6 moeders en 6 kinderen op het tweepersoonsbed oefeningen te doen, en tussendoor luiers te verschonen (ouwe doeken, en de natte doek gaat zó in moeders handtas...), borstvoeding te geven en met elkaar te keuvelen. Naast adviezen geven aan de moeders over oefeningen die ze kunnen doen om de ontwikkeling van hun kind te stimuleren, en wat goede posities zijn voor het kind om bijvoorbeeld zelf de handen te kunnen gebruiken, of om wat relaxter te liggen of zitten, praten de moeders ook veel met elkaar over hun ervaringen en wisselen tips uit en er is ook veel plezier onderling. Zo motiveren ze elkaar en dat is zo mooi om te zien. En als een moeder me vertelt dat het kind nu thuis zelf z’n drinkbeker vasthoudt, of de veters losmaakt, of begint te kruipen, of alerter is, dan ben ik soms ontroerd omdat dit betekent dat de moeders thuis écht doorgaan met de oefeningen en de moed niet opgeven. Als het kind meer zelfredzaam wordt en zelf kan spelen in een goede houding, geeft het de moeder vervolgens meer vrijheid om andere dingen te doen. Wat soms al een hele omschakeling is voor moeders, is om bewust met het kind bezig te zijn. En om het kind iets zélf te laten doen of de tijd te geven om iets te proberen. Actieve oefeningen voor het kind dus, in plaats van de gangbare passieve oefeningen die mijn collega’s meestal geven of doen. Zoals buigen en strekken van een spastisch armpje, terwijl het kind dat een bal gooit en vangt,ook de armen buigt en strekt, en daarbij ook nog plezier heeft en zich sociaal ontwikkelt. Afrikaanse moeders mogen ook graag hun kind aan 1 armpje optillen of op hun rug slingeren, of routineus een luier verschonen,waarbij ze het kind als een tas onder de arm klemmen, terwijl ze met een ander in gesprek zijn… Als ik er wat van zeg, liggen ze vaak in een deuk van het lachen. Maar toch zie ik dat ze inmiddels meer bewust met het kind bezig zijn en zelfs dat ze elkáár corrigeren.
Verder heb ik het ook gezellig met de collega’s, we drinken om 11 uur een kop mierzoete thee met een droge cadet. Soms moet ik een collega helpen bij het gipsen van klompvoetjes van baby’s, wat gepaard gaat met een hoop gekrijs. Maar wat echt door merg en been gaat, is als een wat ouder kind het uitgilt van de pijn als zijn kromgegroeide been door de fysio weer recht wordt gebogen. En dat moeder daar bovenuit roept ‘ophouden met je gegil of je krijgt een tik!’ Het zijn allemaal ervaren fysiotherapeuten, maar nog van de oude stempel met het adagio ‘no pain, no gain’. Het is nu nog te vroeg om daar iets van te zeggen, want ongevraagd kritiek geven ligt hier heel gevoelig en vergaderingen waar ik ‘deze observatie’ zou kunnen aansnijden hebben we nooit, maar ik geef soms wel ongevraagd alternatieve actieve oefeningen aan het kind als die uit de cubicle komt en dan hoop ik maar dat de betreffende collega het opmerkt.
Vanaf 12 uur loopt de afdeling langzaam leeg en ga ik wel eens naar de kinderafdeling met ondervoedde kinderen met een zak blokken of iets dergelijk, om ze een beetje te activeren, wat me werd gevraagd door de Duitse kinderarts. Ik heb ook een keer een praatje gehouden voor het personeel op die afdeling over het belang van spel voor de ontwikkeling van het kind. De moeders liggen daar de hele dag maar met het kind in bed te liggen en ook al zijn niet gewend met het kind te spelen, daar hebben ze dan wel mooi de tijd voor!
Ik heb ook al een aantal volwassenen met CVA doorverwezen gekregen van collega’s als ze vragen hadden over bepaalde activiteiten thuis, die ze nu halfzijdig verlamd niet meer makkelijk doen (hurken in de pitlatrine, werken op het land, enzo). En wat me dan opvalt, is dat mensen vaak geen prognose krijgen van collega’s, dus dat de halfverlamde leerkracht nog steeds hoopt dat hij ooit weer met rechts kan schrijven, terwijl hij al een jaar geen gevoel meer in die rechterarm heeft. Ik moet hem dan voorstellen om toch eens met links te gaan oefenen, wil hij ooit weer terug voor de klas.
Nou tot zover maar weer even. Nog wat leuke foto’s erbij geschoten door broer Kees, toen ze me hier eind januari kwamen opzoeken, en laat die leuke reacties maar weer komen!
Iedere werkdag gaat de wekker om 6 uur af en, als ik een kwartiertje later opsta, is het nog donker. De zonsopkomst is prachtig, de heuvels (daar waar die hyena’s wonen) kleuren lila en dat combineert mooi met de oranje-roze lucht. Ik heb een stoere Suzuki Escudo (destijds overgekocht van het Terre des Hommes project) mét notenhouten stuur, waarmee ik naar het Bugando Medical Center kachel. Onderweg heb ik binnen een mum de auto vol met lifters, mensen die naar hun werk gaan en schoolkinderen in uniform. Daardoor ligt de auto ook wat stabieler op de hobbelweg die naar de hoofdweg leidt. Richting stad sta ik een minuut of tien in de file, en kom zo tussen half 8 en 8 uur aan op het werk.
De fysiotherapie afdeling is in de catacomben van het ziekenhuis, dus altijd lekker cool! Ik heb een klein peeshokje ingericht voor de ergotherapie, met wat zelfgemaakt speelgoed,een wasteil met bonen om in te graaien voor kinderen met dichtgeknepen knuistjes, 2 speciale stoeltjes, 3 grote fysioballen, een hangmat en zandzakken voor de positionering van spastische of juist slappe kinderen. De andere 3 collega’s bedrijven de fysiotherapie in de 7 andere cubicles, afgescheiden van elkaar met gebloemde gordijnen. Verder staan er nog wat fitness apparaten in de zaal, 2 loopbruggen en een trap.
De meeste van mijn patientjes zijn kinderen jonger dan 5 jaar. Voor hen is de gezondheidszorg gratis, dus dat is mooi geregeld. Maar de moeders moeten wel met het kind op de rug gebonden van heinde en ver naar het ziekenhuis komen, dat heel strategisch boven op Bugando Hill ligt. Ongeveer 90% van de kinderen heeft cerebrale parese, een verlamming in een gedeelte van de hersenen, wat de coördinatie van bewegingen en de spierspanning in het lichaam verstoort. Met als resultaat kinderen die heel spastisch zijn, of juist slappe poppen, of een afwisseling hiervan. Dit kan veroorzaakt zijn door zuurstof tekort tijdens de bevalling, wat hier nogal eens voorkomt door gebrek aan efficiënte zorg, maar ook door geelzucht, malaria, of hersenvliesontsteking, dat meestal gepaard gaat met hoge koorts, of epilepsie. Bovendien zoeken de meesten bij problemen eerst hun heil bij de traditionele genezer in het dorp en gaan pas als het echt niet meer gaat, naar het ziekenhuis. De meeste moeders van mijn clientèle komen 2 of 3 keer per week. We zitten dan gemiddeld met 6 moeders en 6 kinderen op het tweepersoonsbed oefeningen te doen, en tussendoor luiers te verschonen (ouwe doeken, en de natte doek gaat zó in moeders handtas...), borstvoeding te geven en met elkaar te keuvelen. Naast adviezen geven aan de moeders over oefeningen die ze kunnen doen om de ontwikkeling van hun kind te stimuleren, en wat goede posities zijn voor het kind om bijvoorbeeld zelf de handen te kunnen gebruiken, of om wat relaxter te liggen of zitten, praten de moeders ook veel met elkaar over hun ervaringen en wisselen tips uit en er is ook veel plezier onderling. Zo motiveren ze elkaar en dat is zo mooi om te zien. En als een moeder me vertelt dat het kind nu thuis zelf z’n drinkbeker vasthoudt, of de veters losmaakt, of begint te kruipen, of alerter is, dan ben ik soms ontroerd omdat dit betekent dat de moeders thuis écht doorgaan met de oefeningen en de moed niet opgeven. Als het kind meer zelfredzaam wordt en zelf kan spelen in een goede houding, geeft het de moeder vervolgens meer vrijheid om andere dingen te doen. Wat soms al een hele omschakeling is voor moeders, is om bewust met het kind bezig te zijn. En om het kind iets zélf te laten doen of de tijd te geven om iets te proberen. Actieve oefeningen voor het kind dus, in plaats van de gangbare passieve oefeningen die mijn collega’s meestal geven of doen. Zoals buigen en strekken van een spastisch armpje, terwijl het kind dat een bal gooit en vangt,ook de armen buigt en strekt, en daarbij ook nog plezier heeft en zich sociaal ontwikkelt. Afrikaanse moeders mogen ook graag hun kind aan 1 armpje optillen of op hun rug slingeren, of routineus een luier verschonen,waarbij ze het kind als een tas onder de arm klemmen, terwijl ze met een ander in gesprek zijn… Als ik er wat van zeg, liggen ze vaak in een deuk van het lachen. Maar toch zie ik dat ze inmiddels meer bewust met het kind bezig zijn en zelfs dat ze elkáár corrigeren.
Verder heb ik het ook gezellig met de collega’s, we drinken om 11 uur een kop mierzoete thee met een droge cadet. Soms moet ik een collega helpen bij het gipsen van klompvoetjes van baby’s, wat gepaard gaat met een hoop gekrijs. Maar wat echt door merg en been gaat, is als een wat ouder kind het uitgilt van de pijn als zijn kromgegroeide been door de fysio weer recht wordt gebogen. En dat moeder daar bovenuit roept ‘ophouden met je gegil of je krijgt een tik!’ Het zijn allemaal ervaren fysiotherapeuten, maar nog van de oude stempel met het adagio ‘no pain, no gain’. Het is nu nog te vroeg om daar iets van te zeggen, want ongevraagd kritiek geven ligt hier heel gevoelig en vergaderingen waar ik ‘deze observatie’ zou kunnen aansnijden hebben we nooit, maar ik geef soms wel ongevraagd alternatieve actieve oefeningen aan het kind als die uit de cubicle komt en dan hoop ik maar dat de betreffende collega het opmerkt.
Vanaf 12 uur loopt de afdeling langzaam leeg en ga ik wel eens naar de kinderafdeling met ondervoedde kinderen met een zak blokken of iets dergelijk, om ze een beetje te activeren, wat me werd gevraagd door de Duitse kinderarts. Ik heb ook een keer een praatje gehouden voor het personeel op die afdeling over het belang van spel voor de ontwikkeling van het kind. De moeders liggen daar de hele dag maar met het kind in bed te liggen en ook al zijn niet gewend met het kind te spelen, daar hebben ze dan wel mooi de tijd voor!
Ik heb ook al een aantal volwassenen met CVA doorverwezen gekregen van collega’s als ze vragen hadden over bepaalde activiteiten thuis, die ze nu halfzijdig verlamd niet meer makkelijk doen (hurken in de pitlatrine, werken op het land, enzo). En wat me dan opvalt, is dat mensen vaak geen prognose krijgen van collega’s, dus dat de halfverlamde leerkracht nog steeds hoopt dat hij ooit weer met rechts kan schrijven, terwijl hij al een jaar geen gevoel meer in die rechterarm heeft. Ik moet hem dan voorstellen om toch eens met links te gaan oefenen, wil hij ooit weer terug voor de klas.
Nou tot zover maar weer even. Nog wat leuke foto’s erbij geschoten door broer Kees, toen ze me hier eind januari kwamen opzoeken, en laat die leuke reacties maar weer komen!
-
14 Februari 2011 - 21:13
Janneke:
Daar zijn we weer...
Jaja we gaan je vanaf nu weer op de voet volgen! Wat heb je mooi werk Anne, maar wat zul je ook regelmatig moeten slikken wanneer je je collega´s te werk ziet gaan. Knap dat je nog even wacht met ´opbouwende kritiek geven´. Dat lijkt me niet altijd even gemakkelijk.
Prachtig dat je met weinig middelen toch resultaten kunt boeken.
Je foto´s zijn geweldig, zo krijgen we een beeld bij je verhalen. Goed gedaan van je broer!
Lieve zoen voor jullie,
Janneke -
14 Februari 2011 - 22:21
Boudine:
Annabella, het klinkt alsof jij helemaal de juiste studie hebt gedaan de afgelopen jaren. En dat je al zo snel resultaat bereikt, niet alleen bij de kinderen maar ook bij de ouders, wat goed zeg!
Je verslag heb ik zojuist opnieuw gelinkt aan mijn Facebookaccount, hope you don't mind... Kunnen nog meer mensen meegenieten.
Hey, enne, rozen gekregen vandaag?
Dag moppie, x B. -
15 Februari 2011 - 06:49
Ageeth:
Hee nichtje,
Leuk weer van je te lezen!! En lekker doorgaan zo. Het loopt als een zonnetje als ik het zo begrijp! Geniet er lekker van.
Dikke zoen,
Ageeth -
15 Februari 2011 - 09:45
Anna.:
Hoi Anne. wat ga je lekker!
Het was effe werken maar je hebt volgens mij helemaal de goeie studie gedaan. Ik word er een beetje stil van.
Je hebt overigens best een leuk huis als de ramen en de deuren er tenminste niet uitvallen. Heeft de vinexwijk ook doorzonwoningen? Heb het goed. Knuf Anna. -
16 Februari 2011 - 19:48
Nan:
Dada, kom je graag een weekje assisteren in juni. Het begint helemaal te kriebelen wanneer ik je verhalen lees. Wat ben je goed bezig zeg! Zijn er nog spullen (speelgoed of ander oefenmateriaal) wat ik mee kan nemen? Laat maar weten.
Succes! -
16 Februari 2011 - 20:14
Margriet:
Ha Anne, wat zul jij een voldoening uit je werk hebben, dan ook nog eens in je mooie Afrika wonen met je geliefde. Je boft maar. Super mooie foto's!! Heel veel succes met je "mooie"werk daar.
kus Margriet -
16 Februari 2011 - 20:20
Noortje:
Ha Anne,
Zo te lezen kan een logopedisch consult vast ook geen kwaad. Wanneer schikt het? Geweldig om je verhalen te lezen, zeker als je het werkveld kent en de situatie in Afrika een beetje herkent.
Ik blijf je verhalen volgen.
Liefs, Noortje (vriendin/collega van Nanny) -
01 Maart 2011 - 20:32
Fréderique:
Hi Anne,
Inderdaad heel leuk om te lezen, helemaal big move, zoals je bezig bent.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
