Mwanza pazuri!
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
11 September 2010 | Tanzania, Mwanza
De tijd vliegt voorbij! Ik zit alweer 4 weken in Mwanza.
Ik woon bij Ank, die ik nog ken van Terre des Hommes. Zij woont met haar Keniaanse man en twee kinderen in een lekker huis in een buitenwijk van Mwanza. Inmiddels ben ik ook tijdelijk bij TdH aan het werk en daar ben ik heel blij mee.
We gaan lekker op de fiets naar het kantoor en krijgen dan ontzettend veel commentaar onderweg, de een nog leuker dan de ander... Mzungu, give me lifti!
Het voorstel wat ik samen met een Nederlander gemaakt heb om een revalidatie-unit op te zetten in een ziekenhuis in Sumve (2 uur van Mwanza vandaan, in de bush mag ik wel zeggen...) is nog niet goed gekeurd, dus nog onzeker.
Afhankelijk hiervan zoek ik een huis in Sumve of in Mwanza. Perfect woont zolang bij z’n moeder in, maar we zien elkaar bijna dagelijks. Soms gaan we ergens aan het meer zitten, ergens lunchen samen of bezoeken we de familie. Hij is heel druk met de College of Tourism, nieuwe studenten aan het ronselen door presentaties te geven op middelbare scholen.
Vorige week ben ik voor TdH op veldbezoek geweest naar 3 projecten in Arusha en Moshi, waar ik zelf heb gewoond en veel bekenden heb gezien.
Een ervan was een soort Flying Doctors organisatie. Zij bezoeken met Tanzaniaanse medici afgelegen dorpen met een klein vliegtuigje, de zogenaamde ‘mobile clinics’. Het zijn vooral Masai gemeenschappen op de stoffige en winderige vlakten rond de Ngorongoro Krater. Babies worden gevaccineerd en gewogen, (aanstaande) moeders geadviseerd, zieken behandeld en soms geëvaccueerd en TB patiënten krijgen hun medicatie voor een maand. Ik mocht twee dagen mee met zo’n clinic en het was een prachtige ervaring!
Ten eerste al het vliegen in een 5-seater. Het uitzicht was magnifique over de Ngorongoro Krater, Lake Natron, boven op cirkelende roofvogels kijken, in slow-motion rennende giraffen, zebra’s, struisvogels en gnoes. De jonge dokter die we meehadden (zelf ook een Masai) had nog nooit in een vliegtuig gezeten, dus hij zat met ogen als schoteltjes als we ineens naar beneden zakten door de wind of thermiek. Eén keer moesten we tussen twee bergen doorvliegen en PJ de piloot riep nog ‘Hold on!’ Maar opeens zaten we met de kop tegen het dak en vlogen de tassen vertraagd door de cabine. ‘Hoe-wie!!!’ riep de ervaren nurse achterin... Het was een vlucht van op de kop af vier minuten... PJ (uit Alaska afkomstig) grapte: It's even better than Disneyworld! Maar dat zei onze Tanzaniaanse collega's natuurlijk niets!
Voor de landing vliegen we eerst over de hobbelige airstrip om zebra’s en geiten weg te jagen. En het moment van touchdown en uitrollen blijft spannend met die dunne bandjes... Op één plaats is de clinic voor het eerst. Het vliegtuig staat in de middle of nowhere en van alle kanten komen er Masai met blauw-rode doeken om, allerlei verschillende dessins, maar steeds dezelfde kleuren. De vrouwen dragen een witte fez zelfgemaakt van kraaltjes en spiegeltjes en moeten soms diep in hun doeken graven om een baby van drie dagen eruit te pellen. In de schaduw van de vleugel wordt een camping-tafeltje uitgeklapt en 3 krukjes. Twee grote koffers met potjes en flesjes medicijnen staan opgesteld en de mensen verdringen zich om de dokter en patient: “Ja, moet u horen daktari, als ik hier druk doet het daar pijn...” Zie foto
Gisteren was het Idd, ofwel einde van de ramadhan (in NL Suikerfeest). Ongeveer 30% van de Tanzaniaanse bevolking is moslim, dus het is hier een nationale feestdag, naast de christelijke feestdagen. Ze snoepen hier dus van twee walletjes. Ook de man van Ank is moslim. De afgelopen weken was ik iedere avond na zonsondergang deelgenoot van het openen van de vasten, met lekkernijen (dadels, koekjes, cashewnoten, guava), thee en verse juice. Op Idd, als de nieuwe maan zichtbaar is, is het feest. Hij ging ’s ochtends met hun zoontje naar de moskee, allebei in lang gewaad en moslim mutsje op. Ank en ik maakten pilau (gekruidde rijst met rundvlees en aardappels), wat bij speciale gelegenheden wordt gegeten, volgens recept van Anke’s schoonmoeder die op Lamu woont, met kachumbari (salade van gezouten uienringen met tomaat en limoen). Er waren flesjes frisdrank *dan is het pas feest!) en toen alles klaar was kwam J. met Perfect en nog drie studenten Idd vieren (J. werkt ook op de college dus kent Perfect goed).
’s Middags kregen ze gasten op de college en toen zijn Ank en ik met de kinderen een stuk gaan wandelen naar Jiwe Kuu. Dat is een hele grote ronde reuzerots met allerlei kleinere reuzerotsen erop. Iedereen die we onderweg tegenkwamen, allemaal op hun paasbest gekleed, ‘Idd Mubarak’ gewenst. Je hebt een prachtig uitzicht over het Victoriameer. Ben er ook al eens met Perfect geweest, die me toen allerlei verhalen kon vertellen over wat zich daar heeft afgespeeld, de rots heeft een mythische betekenis voor hem.
Al met al heb ik het prima naar m’n zin in Mwanza, ik vind het een hele leuke stad met die grote keien en het Victoriameer. Maar ik zou wel graag snel uitsluitsel willen over die baan in het ziekenhuis, zodat Perfect en ik onze plannen kunnen trekken. Maar er is een goede ontwikkeling: volgende week ben ik uitgenodigd om naar het Sumve Hospital te komen en met het management te praten, want zelfs als het project niet gefinancierd gaat worden door het Nederlands Revalidatie Fonds, willen ze er toch mee beginnen. Dat is een goed teken!
Volgende week ga ik weer op veldbezoek, een aantal scholen bezoeken, samen met Perfect die vaak als TdH-chauffeur wordt ingehuurd. Ook een leuk vooruitzicht!
Aan het eind van deze maand komt de groep van 10 Nederlanders om een reis met ons te maken. Dan gaan we met twee landrovers van West Tanzania (Victoriameer) naar Oost Tanzania (Indische Oceaan). Ook m’n moeder met Kees en Marion willen komen, in januari!
Ik woon bij Ank, die ik nog ken van Terre des Hommes. Zij woont met haar Keniaanse man en twee kinderen in een lekker huis in een buitenwijk van Mwanza. Inmiddels ben ik ook tijdelijk bij TdH aan het werk en daar ben ik heel blij mee.
We gaan lekker op de fiets naar het kantoor en krijgen dan ontzettend veel commentaar onderweg, de een nog leuker dan de ander... Mzungu, give me lifti!
Het voorstel wat ik samen met een Nederlander gemaakt heb om een revalidatie-unit op te zetten in een ziekenhuis in Sumve (2 uur van Mwanza vandaan, in de bush mag ik wel zeggen...) is nog niet goed gekeurd, dus nog onzeker.
Afhankelijk hiervan zoek ik een huis in Sumve of in Mwanza. Perfect woont zolang bij z’n moeder in, maar we zien elkaar bijna dagelijks. Soms gaan we ergens aan het meer zitten, ergens lunchen samen of bezoeken we de familie. Hij is heel druk met de College of Tourism, nieuwe studenten aan het ronselen door presentaties te geven op middelbare scholen.
Vorige week ben ik voor TdH op veldbezoek geweest naar 3 projecten in Arusha en Moshi, waar ik zelf heb gewoond en veel bekenden heb gezien.
Een ervan was een soort Flying Doctors organisatie. Zij bezoeken met Tanzaniaanse medici afgelegen dorpen met een klein vliegtuigje, de zogenaamde ‘mobile clinics’. Het zijn vooral Masai gemeenschappen op de stoffige en winderige vlakten rond de Ngorongoro Krater. Babies worden gevaccineerd en gewogen, (aanstaande) moeders geadviseerd, zieken behandeld en soms geëvaccueerd en TB patiënten krijgen hun medicatie voor een maand. Ik mocht twee dagen mee met zo’n clinic en het was een prachtige ervaring!
Ten eerste al het vliegen in een 5-seater. Het uitzicht was magnifique over de Ngorongoro Krater, Lake Natron, boven op cirkelende roofvogels kijken, in slow-motion rennende giraffen, zebra’s, struisvogels en gnoes. De jonge dokter die we meehadden (zelf ook een Masai) had nog nooit in een vliegtuig gezeten, dus hij zat met ogen als schoteltjes als we ineens naar beneden zakten door de wind of thermiek. Eén keer moesten we tussen twee bergen doorvliegen en PJ de piloot riep nog ‘Hold on!’ Maar opeens zaten we met de kop tegen het dak en vlogen de tassen vertraagd door de cabine. ‘Hoe-wie!!!’ riep de ervaren nurse achterin... Het was een vlucht van op de kop af vier minuten... PJ (uit Alaska afkomstig) grapte: It's even better than Disneyworld! Maar dat zei onze Tanzaniaanse collega's natuurlijk niets!
Voor de landing vliegen we eerst over de hobbelige airstrip om zebra’s en geiten weg te jagen. En het moment van touchdown en uitrollen blijft spannend met die dunne bandjes... Op één plaats is de clinic voor het eerst. Het vliegtuig staat in de middle of nowhere en van alle kanten komen er Masai met blauw-rode doeken om, allerlei verschillende dessins, maar steeds dezelfde kleuren. De vrouwen dragen een witte fez zelfgemaakt van kraaltjes en spiegeltjes en moeten soms diep in hun doeken graven om een baby van drie dagen eruit te pellen. In de schaduw van de vleugel wordt een camping-tafeltje uitgeklapt en 3 krukjes. Twee grote koffers met potjes en flesjes medicijnen staan opgesteld en de mensen verdringen zich om de dokter en patient: “Ja, moet u horen daktari, als ik hier druk doet het daar pijn...” Zie foto
Gisteren was het Idd, ofwel einde van de ramadhan (in NL Suikerfeest). Ongeveer 30% van de Tanzaniaanse bevolking is moslim, dus het is hier een nationale feestdag, naast de christelijke feestdagen. Ze snoepen hier dus van twee walletjes. Ook de man van Ank is moslim. De afgelopen weken was ik iedere avond na zonsondergang deelgenoot van het openen van de vasten, met lekkernijen (dadels, koekjes, cashewnoten, guava), thee en verse juice. Op Idd, als de nieuwe maan zichtbaar is, is het feest. Hij ging ’s ochtends met hun zoontje naar de moskee, allebei in lang gewaad en moslim mutsje op. Ank en ik maakten pilau (gekruidde rijst met rundvlees en aardappels), wat bij speciale gelegenheden wordt gegeten, volgens recept van Anke’s schoonmoeder die op Lamu woont, met kachumbari (salade van gezouten uienringen met tomaat en limoen). Er waren flesjes frisdrank *dan is het pas feest!) en toen alles klaar was kwam J. met Perfect en nog drie studenten Idd vieren (J. werkt ook op de college dus kent Perfect goed).
’s Middags kregen ze gasten op de college en toen zijn Ank en ik met de kinderen een stuk gaan wandelen naar Jiwe Kuu. Dat is een hele grote ronde reuzerots met allerlei kleinere reuzerotsen erop. Iedereen die we onderweg tegenkwamen, allemaal op hun paasbest gekleed, ‘Idd Mubarak’ gewenst. Je hebt een prachtig uitzicht over het Victoriameer. Ben er ook al eens met Perfect geweest, die me toen allerlei verhalen kon vertellen over wat zich daar heeft afgespeeld, de rots heeft een mythische betekenis voor hem.
Al met al heb ik het prima naar m’n zin in Mwanza, ik vind het een hele leuke stad met die grote keien en het Victoriameer. Maar ik zou wel graag snel uitsluitsel willen over die baan in het ziekenhuis, zodat Perfect en ik onze plannen kunnen trekken. Maar er is een goede ontwikkeling: volgende week ben ik uitgenodigd om naar het Sumve Hospital te komen en met het management te praten, want zelfs als het project niet gefinancierd gaat worden door het Nederlands Revalidatie Fonds, willen ze er toch mee beginnen. Dat is een goed teken!
Volgende week ga ik weer op veldbezoek, een aantal scholen bezoeken, samen met Perfect die vaak als TdH-chauffeur wordt ingehuurd. Ook een leuk vooruitzicht!
Aan het eind van deze maand komt de groep van 10 Nederlanders om een reis met ons te maken. Dan gaan we met twee landrovers van West Tanzania (Victoriameer) naar Oost Tanzania (Indische Oceaan). Ook m’n moeder met Kees en Marion willen komen, in januari!
-
12 September 2010 - 08:39
Ria:
Hoi lieve Anne,
Wat een mooi verhaal weer, het is voor ons niet voor te stellen in wat voor wereld je leeft, je weet pas hoe de dingen voelen, ruiken, zijn als je er zelf midden in staat. Natuurlijk werkt onze verbeelding wel, het proeft zo goed dat je het zelf ook wilt ervaren. Heel veel liefs van ons allemaal, Eric is nu met Maria op schoolreis naar Limburg in Noorbeek voor 5 dagen. Het verhaal van de bokkerijders wordt weer helemaal in leven gebracht, de verkleed kleren mee, het is een soort Robin Hood verhaal. Voor deze nederlandse kinderen een heel avontuur. Dit doen ze altijd aan het begin van het schooljaar, zodat de nieuw gevormde groep elkaar weer goed leert kennen, en educatief ook een graantje hier van mee pikt! Heel anders dan jouw educatie aan al die mooie mensen maar ook heel inspirerend om te doen! Lieve lieve Anne, had je moeder gisteren nog aan de lijn, haar hele computer was vastgelopen op de tickets die ze geboekt had, ze mist je natuurlijk heel erg, maar ik denk dat het is opgelost want ze heeft daarna niet meer gebeld!
-
12 September 2010 - 09:55
Fréderique:
Lieve Nicht,Wat kan je mooi verhalend schrijven,leuk om te lezen en zo een beetje bij te blijven van jou ontwikkelingen. Zou mooi zijn als die job in het ziekenhuis door gaat. Succes hoor en een lieve groet van Fréderique. -
12 September 2010 - 17:07
Tons:
Hoi Anne
Het heeft ff geduurd, maar dit was weer een lekkere lange mail. Het klinkt allemaal toppie bij je. Je bent helemaal in je element en ik ben bijna jaloers op je. Zoveel avontuur en een junglevliegreis, heerlijk! Hier in het Franse ook alles in orde. Nog steeds veel zon en prima weer. Op het ogenblik zijn Dick en Lianne bij ons, heel gezellig altijd. Vandaag naar een brocante geweest in Martel. En morgen gaan we met de dames van de krea, wandelen hier in de buurt. Begin oktober met dezelfde groep naar Ierland, om daar een weekje te gaan wandelen in Kerry. Hebben we alle bar zin in. Heb het goed, veel groeten en succes! -
13 September 2010 - 23:48
Leny Kling:
en ik zit hier in Manila jouw reisverslag te lezen. Net afscheid genomen van Peer en mijn dochter Elizabeth die na 15 jaar haar familie heeft bezocht (cadootje van ons). Ga nu naar kantoor om de plannen 2011 - 2015 door te nemen. Heel leuk om te horen hoe het met je gaat en ook dat je collega bent geworden. Dikke kus ook voor Perfect Ank Jemal en de kinderen. liefs Leny -
28 September 2010 - 13:53
Ton En Lilian :
Hallo Anne, na lang gezocht te hebben, hebben we eindelijk weer je internetpagina gevonden. Wat een prachtig reisverslag, en wat een prachtige ervaring allemaal in die bijzondere omgeving heel anders dan hier in Schagen, want hier is het echt herfst. Je schrijft zo mooi dat het net lijkt alsof er een film voorbijkomt.Doe de groetjes aan Perfect van ons. Succes met al je goede werk en ook met je aanstaande reis. We zullen regelmatig een kijkje nemen op jouw site.
Groetjes van ons.
-
01 December 2010 - 18:23
Janny:
Jambo lieve Anne,
Hoe gaat het met je? We denken nog dagelijks aan Afrika. Ik heb voor zowel Seth als Naut en voor onszelf foto-albums gemaakt die ze met Sinterklaas krijgen. Het was een hele klus, maar ook weer geweldig om die mooie foto's te zien en het gevoel weer naar boven te halen. Ook kwam ik de foto's weer tegen van het blindenschooltje waar we geweest zijn. Ik loop, sinds we terug zijn van vakantie, daar mee rond in mijn hoofd en heb steeds het gevoel dat ik hier iets mee moet doen. Op school heb ik het al aangekaart, wie weet kunnen we wat beteken voor het blindenschooltje. Mocht het lukken dan roep ik jouw hulp in.
De laatste foto die ik in ons album heb geplakt is de foto dat we in het witte zand zaten te kijken naar de zondsondergang. Geweldig.
Ik lees met veel plezier je belevenissen en blijf je volgen.
Lieve Anne heel veel liefs van ons allen en heel veel geluk samen met Perfect.
We horen van elkaar.
Veel liefs Kees, Janny, Seth en Naut. -
02 Januari 2011 - 14:37
Ton En Lilian:
Hallo Anne, de beste wensen van ons voor 2011, dat al jouw dromen in vervulling mogen gaan, ook voor Perfect.
Heel veel gezondheid en geluk toegewenst voor jullie tweeen.
Groetjes van ons uit het koude Schagen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
