Mangosap, mango chutney, mangotaart, mango jam, ma

In Mwanza heb ik ook nog gesproken met Ank van Terre des Hommes. Ik ken haar nog van toen ik in Tanzania voor TdH werkte, toen zat ze nog op het kantoor in Nairobi. Maar nu is ze coordinator van het TdH kantoor in Tanzania. Ze woont met man en twee kinderen in een leuke bungalow in Mwanza. Ze was geinteresseerd in het programma van Disability Relief Services in Mwanza waar ik gesolliciteerd heb. Ze heeft nog budget beschikbaar voor 2010, dus DRS kan nog een voorstel naar TdH schrijven. Dat is een welkom bericht en ik mail het gelijk door naar Esther van DRS.

De laatste paar dagen breng ik door in Nairobi in Kenia, waar ik vanuit Mwanza naartoe ben gevlogen. Ik logeer bij Mwangi. Hij is een neef van Karicho, onze AKF agent in Kenia. Ik ken Karicho van mijn allereerste reis naar Kenia met Djoser in 1998, toen was hij onze kok. Sindsdien hebben we altijd contact gehouden.

Mwangi woont met vrouw en 3 dochters in een deel ver buiten Nairobi. Anne, zijn vrouw, ken ik nog niet echt en ook de kinderen niet. De jongste twee (Theresia en Monica) zijn van hen samen, en licht van kleur. De oudste, Yacintha, is haar eerste kind, ze noemt haar black beauty en dat is ze zeker! (De foto’s volgen nog als m’n computer het toestaat ze up te loaden...) Ik heb stoepkrijt voor ze mee, waar al gauw de hele veranda mee volgetekend is. Het is een mooi huis en mijn guest-room heeft zelfs een douche met toilet, alleen… geen water. Dus staan er overal emmers water. Water is een groot probleem in de meeste steden. Maar het afgelopen jaar had het hele land te kampen met water tekort. Mwangi heeft een eigen safari company en hij vertelt dat in augustus het water tekort op zijn hevigst was. Ook voor het vee van de Masai in Masai Mara was geen gras door het gebrek aan water. De Masai zijn te trots om hun vee te verkopen voor de slacht, ze laten ze nog liever omkomen van de honger. Misschien hadden ze nog ijdele hoop op een wonder? Mwangi vertelt dat de stank van de karkassen in Masai Mara niet te harden was. Maar de gieren en hyena’s hadden feest!

Ik ga met de bus naar Nairobi, maar Mwangi maakt zich zorgen want deze bus heeft z’n eindpunt in een slechte buurt. Maar om hem gerust te stellen vertel ik hem mijn tactiek in zulke buurten: ik pap dan aan met een medereiziger en vraag of ze ook naar het (veilige, wat heet!) centrum moet en of ik mee kan lopen. Nu vond ik Margareth, een nurse uit het Kenyatta Hospital, met wie ik al babbelend van het overbevolkte busstation via een tweedehandskleding markt veilig op Moi Avenue kom.

Op Kenyatta Avenue sta ik even stil bij de plek waar vorig jaar nog een grote supermarkt stond, maar die in februari ’09 helemaal is afgebrand, waarbij veel doden zijn gevallen. Eén van de slachtoffers was ook mijn collega en vriend Peter Serry, met wie ik in 2000 voor NOC*NSF in het vluchtelingenkamp in het noorden van Kenia een sportproject coördineerde. Een omstander duidt me de plek waar veel mensen gevangen waren geraakt in het vuur, omdat de nooduitgang op slot was, het was de matrassenafdeling. Dat was ook precies de missie van Peter die dag, hij moest matrassen kopen voor de voetbalclub omdat ze een uitstapje zouden gaan maken… Kippenvel.

Ik ontmoet ook Wangari, een meisje dat het AKF al sponsort sinds 2002. Ze was een buurmeisje van Karicho’s moeder, waar ik een paar keer ben geweest. Als ik daar was, week ze niet van mijn zijde, maar ze bleef heel verlegen. Ze is de oudste van het gezin van 8 kinderen en volgens haar lerares heel slim. Als we haar zouden kunnen helpen met eigen schoolboeken zou dat haar toekomst ten goede komen. Ze heeft nu haar middelbare school af en werkt in een telefoonwinkel in Nairobi, waar ze credit verkoopt. In Kenia wordt de mobiele telefoon veel gebruikt als bank, waar je geld op kunt zetten en versturen (M-Pesa). Als ik haar ontmoet, is ze niet veel groter geworden, alleen maar breder. Ze komt samen met een gladde jongen met een leren jasje aan, die ze als haar oom voorstelt. Ze heeft blonde extensions, haar wenkbrauwen afgeschoren en met een potlood getekend en draagt een strakke spijkerbroek en dito bloesje. We eten samen wat en ik vraag haar naar haar toekomstplannen. Ze wil haar eigen M-Pesa shop, als ze iemand kan vinden die haar kan helpen. Haar moeder heeft het heel moeilijk zegt ze, nu haar vader is weggelopen.
Ik heb er geen goed gevoel bij en ga hier niet verder op in. Later spreek ik er nog met Karicho over en die zegt ook dat ze erg veranderd is. Dat begon al op de middelbare school zegt hij. Het hoofd van de school had weinig positiefs te melden over haar, omdat ze de kantjes er een beetje van af liep. Dat is misschien de keerzijde van in de schoot geworpen kansen, maar gelukkig maak ik vooral positieve dingen mee met de kinderen die door het AKF gesponsord worden!

De laatste dag in Nairobi ontmoet ik Karicho, die net terugkwam van een trip naar Mombasa, Tsavo en Amboseli National Park. Samen met hem ga ik naar Mwangi’s huis, waar we nyama choma eten (gebarbequed geitenvlees) met ugali en kachumbari. Om een uur of 10 ’s avonds brengen ze me naar het vliegveld, waar mijn vliegtuig (Turkish Airlines!) om 3am vertrekt. Ik had Mwangi gevraagd of hij mango’s voor me kon kopen, want die wil ik meenemen naar NL. Het zijn er dertig! Als ik mijn koffer weeg op het vliegveld geeft de teller 34 kg aan! De grond steward zegt, dat we daar wel uit komen (wink-wink, nudge-nudge!). Gelukkig vind ik een medereiziger, een Masai uit Tanzania die al drie jaar in Rotterdam woont (en die bevriend is met David!). Hij heeft geen handbagage en wil wel een tasje met mango’s meenemen. We blijven gezellig samen op het vliegveld van Istanbul en blijken nog meer overeenkomstige vrienden te hebben in Tanzania. Kleine wereld!

’s Avonds kan ik nog nét met de trein van Schiphol naar Schagen komen, want het is inmiddels 31 december en de treinen rijden maar tot 20.00 uur. M’n moeder is ook die dag uit Kosovo thuis gekomen, waar ze Kees heeft opgezocht, die daar voor een jaar zit. Dus onder het genot van appelflappen, oliebollen, glaasjes port en smeuïge verhalen komt er een eind aan 2009!

Ik wens je alle goeds voor het nieuwe jaar en hoop gauw weer met nieuwe berichten uit Tanzania te komen!