Heri ya Krisimasi!

Het is 25 december en Perfect en ik zitten al in de Kerstmis van 7am. Het heeft vannacht weer hard geregend met als gevolg modderwegen met grote plassen. Het is niet druk in de grote kerk, want dit is een ingetogen mis met weinig tierelantijnen. Er is een koor dat vanuit de voorste kerkbanken zingt, dus jammer genoeg geen kekke danspasjes (Nannie, doe nog es!) en ook geen muziekinstrumenten. Alleen het Gloria in Exelcis Deo kan ik meezingen. Er staat een levensgrote kerststal voor in de kerk, versierd met flikkerlichtjes en vlaggetjes, het lijkt wel een koek&zopie! Een beetje beschaamd maak ik er na de mis een foto van en daarna stormen mensen met kinderen er op af.

Perfect brengt me bij zijn moeder, die in een piepklein huisje woont in een drukke wijk tussen de rotsen. Ze heeft één kamer dat helemaal volstaat met: een groot bed, een sofa-set, een tv met dvd-speler, een audioset, een ijskast en er is nog een slaapkamer. Negen kleinkinderen rennen in en uit. Af en toe kruipt er een kip naar binnen om in een doos een ei te leggen. Op het kleine erfje van ongeveer 30m2 is nog een klein éénkamer-huisje waar Mama Perfect eerst kippen hield, maar nu woont haar jongste dochter Pamela er tijdelijk met haar nieuwe man en vier kinderen. Hieraan vast is een gebouwtje met hurktoilet en douchehokje. Op de overgebleven meters lopen tussen de grote keien twintig kippen, twee eenden en twee geiten. Ze hebben de boel net weer geverfd, geel met oranje, en een cementen vloer tussen de huisjes gestort en een zeil in huis gelegd. Aan het huisje van Mama P. is nu een gangetje gemetseld met een golfplaten dak, waaronder je niet rechtop kunt staan, waar de kippen, geiten en eenden ’s nachts verblijven. Normaal wordt er buiten gekookt en geleefd, maar omdat het nogsteeds dreigt te gaan regenen bereiden we het kerstdiner in dat gangetje op drie jiko’s (houtskoolbrandertjes). Eigenlijk willen ze mij weer binnen achter de tv parkeren (you have to rest!), maar ik blijf zeuren en mag uiteindelijk de aardappels schillen (met een giga-kapmes) die door de pilau gaan (gekruidde rijst) en wortels schrapen en raspen voor de saus bij de kip.

Perfect’s oudere zus Josephine is er ook met haar vijf kinderen, ze zitten naast me minuscule knoflookteentjes te pellen of kruipen voor de tv waar een Michael Jackson dvd op staat, die ik eerder voor ze mee had. Brightoni, het neefje van 3 zegt: Michael Jacksoni, amefufuka! (Dat wordt met Pasen in de kerk gezegd: Hij is herrezen!) Ik tover Obama kauwgum en Obama lolly’s uit m’n tas voor de kinderen. Obama is hier erg populair, zijn hoofd staat zelfs op de omslagdoeken (kanga’s) die vrouwen dragen. De speculaasbrokken die ik al eerder voor ze meebracht, zijn allang op en vielen goed in de smaak. De oudere meiden lopen constant met een baby van Pamela op de heup. Ze heeft een tweeling van 9 maanden. Ze hebben een licht kleurtje, want vader heeft Arabisch bloed. Mama P. fluistert naar mij: Als jullie er eentje krijgen, heeft ie ook die kleur…

Als het eten klaar is, komt Perfect weer terug. We eten binnen in het kleine kamertje met de bordjes op schoot: Pilau en kippenboutjes met kachumbari (salade van tomaat en ui) en voor mij een lekkere Serengeti erbij. Heri ya Krismasi! Na het eten wil Perfect nog even voetbal kijken en Mama P. leest mij voor uit de bijbel. De tweeling zit continue bij iemand op schoot, er is geen ruimte voor ze om te kruipen. Ze spelen niet met kinderen zoals wij dat hier doen. Ik houd ze bezig met een bos sleutels en een doosje tandenstokers die ik in m’n camera-tasje laat verdwijnen. Dat gebrek aan bewegingsvrijheid, letterlijk een figuurlijk, moet toch belemmerend werken op hun vroege ontwikkeling? Toch halen Afrikaanse kinderen dat weer snel in, zodra ze zelf kunnen lopen en rennen. Dan wordt hun behendigheid en souplesse juist veel groter dan van kinderen in het westen. Als we weggaan, worden we uitgeleid door Josephine, die vraagt of we de volgende dag bij haar komen eten. Terug in ons hotel geniet ik van onze ruime kamer, badkamer en balkon, van de rust en van elkaar.