COR Mwanza Making life better
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
21 November 2011 | Tanzania, Mwanza
Lieve allemaal!
Terwijl jullie gestaag naar de December drukte/gekte toegaan, zijn wij hier in het regenseizoen beland. De zandweg naar mijn huis lijkt wel een mijnenveld en ik ben elke keer weer blij als mijn oude Suzuki Escudo (met notenhouten stuur) me weer zonder problemen heeft thuisgebracht.
Ik heb bezoek van Anita uit Schagen, die een paar weken bij mama Perfect op het kleuterschooltje meehelpt. Als het regent komt er geen kind naar school en zitten ze duimen te draaien. En we hebben nog wel van die mooie schoolborden op de muren geverfd. (Zie foto) Vorige week moest ze ‘examens’ afnemen: de kleine kleuters moesten 5 woorden in het Engels van de plaatsjes herkennen en de grote 10 woorden.
Bij ons in het ziekenhuis blijven de patiënten ook weg als het regent. Logisch, als je ziet wat een chaos zo’n stortbui veroorzaakt: Op de zandwegen ontstaan woest kolkende rivieren en zie je gestrande auto’s; in de stad blokkeert het vuil geregeld de afvoeren en zo niet dan is de grote hoeveelheid vallend water gewoon te veel om afgevoerd te worden. Loodzware betonplaten die over de afvoeren liggen als bruggen, worden gewoon meegesleept. En na een uur is het zomaar weer helemaal droog, alsof er niets gebeurd is. Wonderlijk.
Ik ben sinds oktober druk met het organiseren van therapeutische weken voor kinderen met een handicap die van ver komen. Om de week komt er een groepje kinderen met hun moeders uit een bepaald district. De meeste kinderen hebben cerebrale parese, opgedaan door zuurstof tekort tijdens de geboorte. Een moeder vertelde dat ze haar kind onderweg naar het ziekenhuis had gebaard. Ze werd achterop de fiets vervoerd. ‘Ben je na de bevalling nog naar het ziekenhuis gegaan?’ vroeg de kinderarts. ‘Nee, terug naar huis op de fiets, dat ziekenhuis was veel te ver.’
De Anne Kuijs Stichting heeft geld bijgedragen om transport en accommodatie/eten voor de kinderen en moeders te betalen. Met dank aan nicht Margreet en haar tennisclub in Amsterdam en de Oud Papier Actie van de kerk in Steenwijk!
De kinderen krijgen in deze week intensieve therapie, ze worden bekeken door de kinderarts, worden indien nodig verwezen naar andere specialisten, en de ondervoedde kinderen krijgen om de 3 uur speciale melk. Vaak moeten zij nog een extra week blijven om een bepaald streefgewicht te halen.
Samen met de moeder maak ik op maandag per kind een behandelplan: Welke problemen heeft het kind? Per probleem stellen we een doel, bijvoorbeeld: ‘Latifa kan zelf haar hoofd optillen en rondkijken’. Voor elk doel bedenken we oefeningen die we uitproberen en die de moeders opschrijven in hun schrift. Voor hen die niet kunnen schrijven (ongeveer 20%) maak ik foto’s van de oefeningen die ze doen en die ze dan in het schriftje plakken.
Je kunt zien dat de meeste moeders niet gewend zijn om de ontwikkeling van de kinderen en de communicatie te stimuleren of om hen dingen zelf te laten proberen. Thuis heeft moeder daar echt geen tijd voor en doorgaans leren kinderen hier van oudere kinderen. De moeders wassen het kind alsof ze de afwas doen, kleden ze aan en uit en verwisselen luiers zonder enige interactie, hup-hup op de automatische piloot. Als ik ze dan vraag of ze tegen/met de kinderen willen praten of zingen (zodat ze wat meer begrijpen van hun wereld en misschien wat woorden opdoen) en of ze de kinderen willen voorbereiden op wat ze gaan doen, (zodat het kind minder snel schrikt en in een stuip trekt) lachen ze een beetje schampertjes. Maar beetje bij beetje doen ze het toch en zien ze het effect. De moeders hebben in het ziekenhuis weinig andere verantwoordelijkheden; geen huishoudelijk werk, geen andere kinderen te verzorgen, dus daarmee moeten ze hun voordeel doen. Bijvoorbeeld de tijd nemen om het kind te baden of de tanden te poetsen en te proberen ze zoveel mogelijk te betrekken bij wat er gebeurt.
Een ander iets waar de moeders maar niet aan kunnen wennen is als ik vraag om het kind op te pakken onder de oksels of kleine kinderen onder hoofd en billen, in plaats van aan 1 armpje. Vooral die ondervoedde kindjes met armen als twijgjes, ik hoor ze soms in mijn verbeelding al knappen…
Deze week was er een meisje van 3, Regina, dat blind was en verstandelijk gehandicapt, maar wel haar handen kon gebruiken. Moeder deed alles voor haar. Maar Regina heeft deze week voor het eerst zelf gegeten, eerst onder protest natuurlijk. Moeder gaf haar rijst in haar handje en dat gooide Regina boos op de grond, het is veel makkelijker als mama je voert. Maar na een kwartier modderen waarin moeder dat handje naar het mondje begeleidde, kreeg ze het toch door en begon ze zelf te eten. Ook heeft ze voor het eerst op de pot gepoept, weer een mijlpaal en een zegen voor moeder die zo minder poepluiers/doeken hoeft uit te wassen.
We hebben donderdag ook een muzieksessie gedaan met drums en allerlei shakers (soort sambaballen en wasbordjes). Ik vond het ontroerend om te zien, de moeders zongen in hun stamtaal, terwijl ze de kinderen zo goed mogelijk probeerden muziek te laten maken met hun instrument.
Het is nu lekker weekend en vanmorgen heeft Leonarda de was weer gedaan en de vloer gedweild. Verder heb ik met Perfect een aantal voorstellen doorgenomen voor twee safari’s volgende week. ’s Middags met Anita een leuke wandeling gemaakt naar het dal aan de overkant, waar ze rijst verbouwen (foto). Ondertussen legde een naaistertje een mooie zoom in mijn spijkerbroek. Toen nog een lekker koud biertje gedronken bij Mr. Daniel op de goeie afloop, van de wandeling en de broek. En nu staat Anita in de keuken wat lekkers te koken wat we onder het genot van een Julia Roberts film tot ons gaan nemen.
Inmiddels is het zondag en we zijn naar de kerk geweest, een half uurtje lopen hiervandaan. Ook een leuke belevenis, hoewel we er allebei wel een houten kont van over hebben gehouden. Wat een lange zit op die bankjes! In het koor zingt William, mijn nachtwaker, en ze doen er leuke dansjes bij! En de kindertjes waren ook erg fotogeniek!
Terwijl jullie gestaag naar de December drukte/gekte toegaan, zijn wij hier in het regenseizoen beland. De zandweg naar mijn huis lijkt wel een mijnenveld en ik ben elke keer weer blij als mijn oude Suzuki Escudo (met notenhouten stuur) me weer zonder problemen heeft thuisgebracht.
Ik heb bezoek van Anita uit Schagen, die een paar weken bij mama Perfect op het kleuterschooltje meehelpt. Als het regent komt er geen kind naar school en zitten ze duimen te draaien. En we hebben nog wel van die mooie schoolborden op de muren geverfd. (Zie foto) Vorige week moest ze ‘examens’ afnemen: de kleine kleuters moesten 5 woorden in het Engels van de plaatsjes herkennen en de grote 10 woorden.
Bij ons in het ziekenhuis blijven de patiënten ook weg als het regent. Logisch, als je ziet wat een chaos zo’n stortbui veroorzaakt: Op de zandwegen ontstaan woest kolkende rivieren en zie je gestrande auto’s; in de stad blokkeert het vuil geregeld de afvoeren en zo niet dan is de grote hoeveelheid vallend water gewoon te veel om afgevoerd te worden. Loodzware betonplaten die over de afvoeren liggen als bruggen, worden gewoon meegesleept. En na een uur is het zomaar weer helemaal droog, alsof er niets gebeurd is. Wonderlijk.
Ik ben sinds oktober druk met het organiseren van therapeutische weken voor kinderen met een handicap die van ver komen. Om de week komt er een groepje kinderen met hun moeders uit een bepaald district. De meeste kinderen hebben cerebrale parese, opgedaan door zuurstof tekort tijdens de geboorte. Een moeder vertelde dat ze haar kind onderweg naar het ziekenhuis had gebaard. Ze werd achterop de fiets vervoerd. ‘Ben je na de bevalling nog naar het ziekenhuis gegaan?’ vroeg de kinderarts. ‘Nee, terug naar huis op de fiets, dat ziekenhuis was veel te ver.’
De Anne Kuijs Stichting heeft geld bijgedragen om transport en accommodatie/eten voor de kinderen en moeders te betalen. Met dank aan nicht Margreet en haar tennisclub in Amsterdam en de Oud Papier Actie van de kerk in Steenwijk!
De kinderen krijgen in deze week intensieve therapie, ze worden bekeken door de kinderarts, worden indien nodig verwezen naar andere specialisten, en de ondervoedde kinderen krijgen om de 3 uur speciale melk. Vaak moeten zij nog een extra week blijven om een bepaald streefgewicht te halen.
Samen met de moeder maak ik op maandag per kind een behandelplan: Welke problemen heeft het kind? Per probleem stellen we een doel, bijvoorbeeld: ‘Latifa kan zelf haar hoofd optillen en rondkijken’. Voor elk doel bedenken we oefeningen die we uitproberen en die de moeders opschrijven in hun schrift. Voor hen die niet kunnen schrijven (ongeveer 20%) maak ik foto’s van de oefeningen die ze doen en die ze dan in het schriftje plakken.
Je kunt zien dat de meeste moeders niet gewend zijn om de ontwikkeling van de kinderen en de communicatie te stimuleren of om hen dingen zelf te laten proberen. Thuis heeft moeder daar echt geen tijd voor en doorgaans leren kinderen hier van oudere kinderen. De moeders wassen het kind alsof ze de afwas doen, kleden ze aan en uit en verwisselen luiers zonder enige interactie, hup-hup op de automatische piloot. Als ik ze dan vraag of ze tegen/met de kinderen willen praten of zingen (zodat ze wat meer begrijpen van hun wereld en misschien wat woorden opdoen) en of ze de kinderen willen voorbereiden op wat ze gaan doen, (zodat het kind minder snel schrikt en in een stuip trekt) lachen ze een beetje schampertjes. Maar beetje bij beetje doen ze het toch en zien ze het effect. De moeders hebben in het ziekenhuis weinig andere verantwoordelijkheden; geen huishoudelijk werk, geen andere kinderen te verzorgen, dus daarmee moeten ze hun voordeel doen. Bijvoorbeeld de tijd nemen om het kind te baden of de tanden te poetsen en te proberen ze zoveel mogelijk te betrekken bij wat er gebeurt.
Een ander iets waar de moeders maar niet aan kunnen wennen is als ik vraag om het kind op te pakken onder de oksels of kleine kinderen onder hoofd en billen, in plaats van aan 1 armpje. Vooral die ondervoedde kindjes met armen als twijgjes, ik hoor ze soms in mijn verbeelding al knappen…
Deze week was er een meisje van 3, Regina, dat blind was en verstandelijk gehandicapt, maar wel haar handen kon gebruiken. Moeder deed alles voor haar. Maar Regina heeft deze week voor het eerst zelf gegeten, eerst onder protest natuurlijk. Moeder gaf haar rijst in haar handje en dat gooide Regina boos op de grond, het is veel makkelijker als mama je voert. Maar na een kwartier modderen waarin moeder dat handje naar het mondje begeleidde, kreeg ze het toch door en begon ze zelf te eten. Ook heeft ze voor het eerst op de pot gepoept, weer een mijlpaal en een zegen voor moeder die zo minder poepluiers/doeken hoeft uit te wassen.
We hebben donderdag ook een muzieksessie gedaan met drums en allerlei shakers (soort sambaballen en wasbordjes). Ik vond het ontroerend om te zien, de moeders zongen in hun stamtaal, terwijl ze de kinderen zo goed mogelijk probeerden muziek te laten maken met hun instrument.
Het is nu lekker weekend en vanmorgen heeft Leonarda de was weer gedaan en de vloer gedweild. Verder heb ik met Perfect een aantal voorstellen doorgenomen voor twee safari’s volgende week. ’s Middags met Anita een leuke wandeling gemaakt naar het dal aan de overkant, waar ze rijst verbouwen (foto). Ondertussen legde een naaistertje een mooie zoom in mijn spijkerbroek. Toen nog een lekker koud biertje gedronken bij Mr. Daniel op de goeie afloop, van de wandeling en de broek. En nu staat Anita in de keuken wat lekkers te koken wat we onder het genot van een Julia Roberts film tot ons gaan nemen.
Inmiddels is het zondag en we zijn naar de kerk geweest, een half uurtje lopen hiervandaan. Ook een leuke belevenis, hoewel we er allebei wel een houten kont van over hebben gehouden. Wat een lange zit op die bankjes! In het koor zingt William, mijn nachtwaker, en ze doen er leuke dansjes bij! En de kindertjes waren ook erg fotogeniek!
-
21 November 2011 - 12:21
Delia:
Ha Anne,
Altijd weer leuk om je verhalen te lezen. Ik woon inmiddels in Scheveningen tegenover het strand, maar door dichte mist is de zee vandaag afwezig.
Ik ben ook weer wat actiever voor Sibusiso, dus wie weet kom ik volgend jaar weer een keer naar Tanzania. Dan zou ik ook heel graag bij jou komen kijken en zien hoe je woont, werkt' of je nog weleens een sigaretje rookt en een kaartje legt. Fijne tijd en hopelijk houdt de regen op een dag weer op.
Lieve groet Delia -
21 November 2011 - 16:29
Sebas:
Hey Anne,
Goed bezig! Mooi om te lezen dat je werk daar zijn vruchten afwerpt. Houd ons op de hoogte.
Succes en liefs,
Sebas -
21 November 2011 - 16:57
Tons:
Hoi Anne,
Als ik dit zo lees, zit ik al helemaal op de wip om naar je toe te komen.
In de eerste plaats, wat kan ik voor je meenemen uit het Franse land, we hebben hier wel geen drop of stroopwafels, maar er is vast wel iets waar je naar verlangt. Niet te zwaar natuurlijk, straks bestel je nog een leuke Fransoos. Wordt wel moeilijk zoeken hoor.
Veel succes met je werk en die natte troep, tot ziens! -
21 November 2011 - 22:16
Maria:
Wat weer een hartverwarmende impressie- zoasl jij dat anpakt, daar kunnen we ook in Nederland nog waqt van leren. -
21 November 2011 - 22:43
Coby Van Cromvoirt:
Fijn je verslag gelezen te hebben. Je doet het goed, lekker streng!!Veel inspiratie en creativiteit.Liefs Joop en Coby -
22 November 2011 - 09:20
Janneke:
Hee Anne!
Wat een doorzettingsvermogen heb je toch! Knap om die moeders, met zoveel geduld, te betrekken bij het behandelplan voor hun eigen kind.
Ik ben momenteel hoog zwanger, 39 weken. Super spannend dus! Geef je Perfect ook een dikke knuffel van mij?
Succes met al je plannen (en wat te gek dat je auto je nog steeds niet in de steek heeft gelaten!!)
Leuk om ook een berichtje van Delia te lezen.
Liefs voor jou, Janneke -
24 November 2011 - 11:43
Geer Van Den Berg:
Veel respect voor je activiteiten.
Je houdt je goede humeur er wel in den ik !
Hartelijke groet. -
24 November 2011 - 20:08
Fréderique:
Lief nichtje, Wat kan je toch goed beeldend schrijven. Petje af hoor. Begrijp ik het goed, krijg je binnenkort bezoek van Tonsi? Ik ga er binnenkort ff voor zitten om je wat meer te schrijven, tot gauw dan, groetjes Fré -
03 December 2011 - 17:44
Manja:
Ha lieve anne, wow wat schrijf je weer mooi! Tjee wat heftig dat die moeders weinig aan interactie doen. Al kan ik me wel voorstellen dat zij een hele andere leefstijl (moeten) hebben dan wij, waarin het ook minder gemakkelijk gaat. Prachtig dat jij het zo stimuleert! Die hechting komt zo veel beter op gang. Ik werk nu in de kinder- en jeugdpsychiatrie en doe ook veel aan hechtingsbevorderende spelletjes met ouders en kinderen. Inderdaad (zoals Janneke schrijft) erg leuk om ook een berichtje van jou te lezen Delia! Ik woon in Delft, wie weet komen we elkaar nog eens tegen! Anne, doe de groeten aan Perfect. LIefs Manja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
