Voor niks gaat de zon op!

Hallo,

Ik wil graag even reageren op Coby's reactie op mijn vorige verslag, nl. over het nut van weeshuizen in Afrika en buitenlanders die goed doen in Afrika vanuit hun hart.

Wat ik bedoel is dat Westerlingen vaak dingen uit hun eigen land willen kopiëren naar Afrika, omdat het bij ons wel werkt. Zoals bijvoorbeeld weeshuizen (ik ken trouwens geen enkel weeshuis in NL, jij?) en gehandicapte kinderen integreren in het reguliere onderwijs (ook nog steeds discutabel in NL).

Door weeshuizen op te zetten in Tanzania ontwricht je de structuur van de ‘extended family’, ofwel de uitgebreide familie. In Afrika worden neefjes en nichtjes beschouwd als eigen kinderen. De oudere zus van moeder wordt door het kind ‘grote moeder’ genoemd en de jongere zus van moeder ‘kleine moeder’. Familie is hier een heel belangrijk goed, veel belangrijker dan in het westen, waar de overheid de sociale verantwoordelijkheid overgenomen. De overheid zorgt voor ouderen, gehandicapten en wezen, BOM-moeders, zwervers, noem maar op. Toch zie je ook in Nederland dat dit weer een beetje teruggedraaid wordt. Steeds meer kleinschalige woonvormen voor gehandicapten, maar ook voor ouderen, en de zogenaamde kangeroe-huizen waar ouderen naast hun kinderen wonen. Ook de WMO is er een voorbeeld van, de gemeente waar de patiënt woont is medeverantwoordelijk gemaakt voor het verstrekken van voorzieningen, niet alleen de zorgverzekeraars. En de rugzak-kinderen, kinderen met een bepaalde handicap, die een persoonsgebonden budget krijgen om naar een gewone school te gaan.

Als je weeskinderen in Afrika wilt steunen, zou je beter de familie die het kind heeft opgenomen, kunnen ondersteunen. Dit doet Plan International bijvoorbeeld, voorheen Foster Parents Plan. Er is hier trouwens ook een Ministerie van Social Welfare, die zich hiermee zou moeten bezig houden. Maar doordat westerlingen weeshuizen, straatkinderencentra en gehandicaptencentra opzetten, kunnen zij lekker achterover gaan zitten!

Verder maak je de kinderen ook afhankelijk van donoren en dat is hier naar mijn mening een van de grootste problemen; het maakt mensen gemakzuchtig en ontneemt hun eigenwaarde. Toeristen worden gestoord van de kinderen die bedelen om een pen, snoep, geld of een studiebeurs. Maar voor dat gedrag hebben we zelf gezorgd!

Unesco en andere donoren prediken geïntegreerd onderwijs in Tanzania: gehandicapte kinderen naar de gewone school. Terwijl nu de kinderen in speciale units les krijgen van speciaal opgeleide teachers. De units zijn verbonden aan de gewone school, dus de kinderen spelen gewoon samen op de speelplaats. Maar blinde, dove of verstandelijk gehandicapte kinderen integreren in klassen van 70 kinderen of meer, met maar 1 teacher, slaat totaal de plank mis. Maar de Tanzaniaanse overheid haalt graag de grote donoren binnen en danst naar hun pijpen. In spoedcursussen worden nu per school 1 teacher, de headteacher en de district education officer onderwezen in ‘speciaal onderwijs’.

Toen ik voor het sportproject van Terre des Hommes in Tanzania werkte en een organisatie voor blinden bezocht, zei de directrice tegen mij: “Wat kom je hier eigenlijk doen wat we zelf niet kunnen?” In eerste instantie vond ik het schokkend wat ze zei en onbeleefd, zeker in deze cultuur waar respectvol omgaan met elkaar nogal in een hoog vaandel staat. Maar later dacht ik er nog eens over na en werd het een eye-opener. In het sport-project gaven we workshops aan teachers van gehandicapte kinderen over spelen die ze met deze kinderen konden doen. Hier is geen kennis over in Tanzania. Blinde kinderen doen gewoon niet aan sport op school. Dus daar lag een schone taak voor ons. Maar… schoenmaker blijf bij je leest! Met ons project gingen we ook lesmateriaal verspreiden omdat de teachers ons hadden gezegd dat daar behoefte aan was. Maar deze organisatie voor blinden (Christoffel Blind Mission) zorgt al 30 jaar voor lesmaterialen. Misschien kwam het niet op alle scholen voor blinden terecht of was het niet voldoende. Maar dan kun je beter samenwerken met deze organisatie om dit beter te laten verlopen. Eerst eens rondkijken wat er al is en wat er wel werkt en wat niet.

Het maismolen project in Malawi (geïnitieerd door ene Coby Wesseling) sloot goed aan op de vraag van de gemeenschap. Door hen zelf alles te laten regelen, werd het hun eigen project. Dat het dan allemaal wat langer duurt is van ondergeschikt belang. Belangrijker is dat het er is gekomen, dat mensen er zelf over meegedacht hebben en dat ze zich er nu verantwoordelijk voelen.

Voor mijn rolstoelen project vraag ik ook aan de ouders een bijdrage, hoe klein ook. En met het AKF geven we alleen het schoolgeld, terwijl de ouders voor bijvoorbeeld transport en andere dingen moeten bijdragen. Voor niks gaat de zon op, ook in Afrika!

Groet, Anne